1)Стараста - Марыля Папялішаная
2) Тонік і паліцыянты
3)Тонік здаў Мокуця, не ведаючы гэтага
4)Арсенік і Тонік
5)Хвароба Тоніка і яго прызнанне
Прырода - гэта натуральнае асяроддзе пражывання чалавека. І натуральна, што яму неабходна клапаціцца пра яе, пастаянна падтрымліваць яе, берагчы і захоўваць. У старажытныя часы людзі больш трапятліва і беражліва ставіліся да таго, што іх атачала. Многія культы, абрады і рытуалы сівой даўніны спрыялі таму, каб чалавек знаходзіўся ў гармоніі з прыродай. Аднак цяпер ад мінулай павагі да навакольнага свету не засталося і следу.
Сёння актыўна ажыццяўляецца выкарыстанне прыродных рэсурсаў, атмасфера неміласэрдна забруджваецца, ставячы пад сумнеў існаванне чалавека як выгляду. Што ж з намі адбываецца і як чалавецтва дайшло да такога стаўлення да прыроды? Гэта вельмі складанае пытанне, на які няма пакуль адназначнага адказу. Большасць людзей сыходзяцца на тым, што прычыны гэтай з'явы ляжаць у самым свядомасці чалавека, у яго спажывецкім сьветапоглядзе, якое выкладзена ў кароткай, але ёмістай фразе: «Бяры ад жыцця ўсё". У выніку атрымліваецца, што чалавек стаў на шлях адкрытага і нічым не прыкрывайце рабавання прыродных здабыткаў, і паступова губляе сваё чалавечае аблічча.
Калі так пойдзе і далей, то чалавецтва ў недалёкай будучыні чакае немінучая фізічная дэградацыя, і як прычына яе - дэградацыя духоўна-маральная. Гэта прывядзе да бясслаўнага канца ўсёй чалавечай цывілізацыі. Аднак канец яе будзе не ў зеніце славы, а хутчэй следствам страты чалавечнасці большасцю яе прадстаўнікоў.
Каб гэтага не здарылася, неабходна кожнаму з людзей зразумець сваё месца ў жыцці і ўсвядоміць, што толькі ў адзінстве з прыродай можна захаваць сябе і ўвесь род чалавечы ад духоўнай дэградацыі і немінучай гібелі.
<span>Зараз мы павячэраем і пойдзем на шпацыр. - Цяпер - акалічнасць, мы - дзейнік, павячэраем, пойдзем - выказнік, на шпацыр - дапаўненне.
Цяпер у нашай сабакі ёсць новая будка. - Цяпер - акалічнасць, будка - дзейнік, ёсць - выказнік, будка - дадатак, новая - вызначэнне.</span>
У майго таты у машыне паламалася нейкая дэталь
Я не очень люблю яркие и пышные цветы, что продаются в магазинах. Мне больше нравятся робкие полевые цветы такие, как ромашка, клевер, колокольчик, одуванчик.
Они привлекают меня своей простотой и легкостью. Они словно символы лета, как девочки, одетые в летние платьица. Торжественные розы и лилии, брызжущие красками астры и пышные гвоздики, конечно прекрасны, как и любой цветок, но что может сравниться с простотой и наивностью ромашки, мечтательностью колокольчика, скромностью одуванчика и смиренным видом клевера. Они заставляют улыбаться при их виде.
<span>Я считаю, что у меня есть много общего с этими цветами. Я мечтательна, как колокольчик, часто наивна, как ромашка, иногда тиха, как одуванчик, а иногда вспыльчива и ярка, как первый весенний подснежник. </span>
