Апошні дзень восені выдаўся сумным. Усё неба зацягнулі шэрыя тоўстыя хмары. З іх сыпаўся дробны самотны дождж. Дрэвы стаялі з голымі чорнымі галінкамі. Горад таксама быў шэры. Дзьмуў моцны вецер. Людзі спяшылі некуды з сур’ёзнымі тварамі. І раптам сярод гэтай шэрасці засвяціў сонечны праменьчіык. Вечер разагнаў хмары. З-за іх выглянула блакітнае неба. Сонца засвяціла мацней, і адразу стала прыемна. І людзі пачалі ў<span>сміхацца.</span>
Клас|сная ра|бо|та
ну как то так
Н.сам
Р сябе
Д сабе
В сябе
Т сабой (сабою)
М аб сабе
Усё гэта бясцэнна. Нашы продкі багата працавалі над усім гэтым. Наша мова гэта тое, што адрознівае нас ад іншых краін свету. Помнікі стаяць, як напамін аб дасягненнях нашых продкаў. Помнікі усхваляюць старое пакаленне. Мы не маем ніякіх правоў знішчаць спадчыну.
Пралеска, лес, лясны, пералесак