Оно не переносится...т.к в составе имеется только одна гласная
Птушкаферма сніцца лісу,
Сніцца мішку мёду міса.
Сніцца зайчыку капуста,
Сніць цялятка хлеба лусту.
А свавольніку Ігнатку
Сніцца ў дзённіку дзясятка.
Наверное это гром. Потому что он гремит ,а мы его не видим.
Адным з лепшых твораў знакамітага французскага пісьменніка Жуля Верна стаў прыгодніцкі раман «Пятнаццацігадовы капітан», які прыкоўвае ўвагу чытачоў дзякуючы займальнага, захапляльны сюжэт. Героі рамана на працягу паўгода перажываюць мноства дзіўных прыгод у адкрытым моры і ў трапічных лясах Афрыкі, куды іх закідвае злы рок ў асобе злачынцы і работорговца Негоро. І ў гэтых прыгодах найбольш ярка выяўляецца Дзіўны характар юнага капітана Дзіка Сэнда.
«Яго разумны твар дыхала энергіяй. Гэта быў твар чалавека не толькі смелага, але і здольнага дерзать», – падкрэслівае аўтар.
Не раз, сутыкаючыся з цяжкасцямі, даводзіцца Дзіку рызыкаваць жыццем, але адважны юнак ніколі не спыняецца перад перашкодамі. Ен праяўляе дзіўную знаходлівасць і мужнасць менавіта ў тыя хвіліны, калі здаецца, што нішто ужо не можа выратаваць ад немінучай гібелі. Юны капітан ратуе сябе самога, але ў першую чаргу сваіх сяброў. Ен бясстрашна прымае на сябе камандаванне «Пілігрымам», які не толькі застаўся без капітана, але і знаходзіўся ў баку ад звычайных марскіх шляхоў. Дзік думаў аб тым, што павінен даставіць місіс Уэлдан і яе сына да бліжэйшага порта, дзе яны будуць у бяспекі.
Аднак з-за інтрыг падлюгу Негоро падарожныя збіваюцца з шляху і замест берагі Амерыкі трапляюць у Афрыку, дзе на кожным кроку іх падцікоўвае небяспека. І зноў юны герой, не дазваляючы сабе паддавацца паніцы, знаходзіць выйсце з цяжкага становішча. Ён імкнецца прыдумаць спосаб дабрацца да берага, які таіў бы ў сабе менш небяспек для яго спадарожнікаў. Але на шляху іх чакаюць новыя выпрабаванні. Падарожныя трапляюць у палон да рабаторгоўцам, дзе і самі ператвараюцца ў рабоў. І нават у гэтай нялегкай сітуацыі Дзік Сэнд прыдумляе план выратавання. «Юны марак пераходзіў ад адчаю да надзеі. Але дзякуючы сваей энергічнай натуры ён не паддаваўся нудоце і гатовы быў скарыстацца аніякай магчымасьцю, якая магла яму прадставіцца». І юнак выкарыстоўвае кожную такую магчымасць, дзякуючы чаму і знаходзіць выхад з гэтай, і многіх іншых цяжкіх сітуацый. Мы бачым, што небяспекі і перашкоды толькі загартоўваюць волю юнага капітана. Рашучасць, мужнасць, цвердасць характару, высакароднасць думак, якія праяўляе Дзік Сэнд ва ўсіх выпрабаваннях, робяць яго сапраўдным героем.
Жуль Берн пісаў, што ў сваім творы «спрабаваў паказаць, што могуць зрабіць розум і адвагу падлетка ў барацьбе з небяспекамі і цяжкасцямі, заставіўшыя яго ўскласці на сябе адказнасць, не ўласцівую яго ўзросту». Лепшыя якасці пятнаццацігадовага капітана – сіла волі, энергічнасць, адвага, настойлівасць, справядлівасць і высакароднасць – зрабілі яго адным з самых улюбеных герояў францускай літаратуры.
У прыродзе рабілася нешта незразумелае. Зайчаня, бельчонок і Лисёнок, якія прывыклі да белага снегу, сталі заўважаць, што ён пачаў чарнець. Паказаліся першыя праталіны. На лясной дарожцы растаў лёд, а на балоце, што ў зарасніках лесу, з'явіліся першыя шаравата-цёмныя плямы адталай вады.
Сонца так і лье на зямлю свае вясновыя залатыя промні. Насаты грак, які прыляцеў з цёплых краін, старанна будуе гняздо з сухіх галінак, высцілае дно сухой травой. Ён выкарыстоўвае ў будаўніцтве розны смецце.
Зайчаня, бельчонок і Лисёнок, якія беспаспяхова спрабавалі адшукаць Зімовую Гаспадыню, вырашылі распытаць сваіх мам і тат, пра тое, што адбываецца навокал. «Гэта - Вясна», - растлумачылі бацькі, - «цудоўны час года, калі абуджаецца прырода, светлыя дні становяцца даўжэй. Хутка-хутка набярэ сілу маладая трава, а на дрэвах і хмызняках з'явяцца першыя клейкія лісточкі ». Звераняты яшчэ ніколі не бачылі Вясну. Яны адчувалі, што прыходзіць нешта радаснае і цёплае.
Аднойчы ў сонечны дзень Зайчонок, бельчонок і Лисёнок пачулі незвычайныя гукі «курлык, курлык». Хто курлыкает? Журавы. Спыніўшыся на прывал недалёка ад вады, птушкі зладзілі сапраўдны вясновы танец: весела падскоквалі, рытмічна махалі крыламі, хадзілі гарцуе хадой. Гэта было захапляльнае відовішча.
Зайчаня, бельчонок і Лисёнок пляскалі ў ладкі і не заўважылі, як ззаду хтосьці ціхенька падышоў. Азірнуўшыся, яны ўбачылі сапраўдную прыгажуню - Вясну-Весницу, Чырвоную дзяўчыну. «Вы рады майму прыходу, дарагія насельнікі лесу?» - спытала яна.
Зайчаня, які ўмудрыўся ўстаць так, што ў яго адно вуха прыпякала сонейка, а іншае мерзлай у цені, за ўсіх радасна прывітаў прыгажуню-Вясну. І хоць яму было крыху шкада, што больш нельга пакатацца з ледзяной гары, або скакаць ў гурбы, ад холаду ён зусім стаміўся. Яму так хацелася, каб было светла і цёпла і можна было ў любы момант паласавацца маладымі парасткамі дрэў і хмызнякоў. Ён быў рады, што прыйшла Вясна.
А Прыгажуня-Вясна навучыла лялек жанчыне рабіць караблікі з лёгкай кары і пускаць іх па Весёлая, якi шумеў, срэбнаму ручая. Далёка-далёка. То-то радасці было!