Ответ:
Объяснение:
Радзіма
Люблю айчыну я, но странною любовью!
Не пераможа яе розум мой.
Ні слава, набытая крывею,
Ні поўны гордага даверу спакой,
Ні цемнай даўніны запаветныя паданні
Не варушаць ўва мне прыемна мечтанья.
Але я люблю - за што, не ведаю сам -
Яе стэпаў халоднае маўчанне,
Яе лясоў безбрежных колыханье,
Разлівы рэк яе, падобныя морах;
Праселкавых шляхам люблю скакаць у возе
І, позіркам павольным адрываючы ад ночы цень,
Сустракаць па баках, уздыхаючы пра начлег,
Дрыготкія агні сумных весак;
Люблю дымок спаленной жнивы,
У стэпе ночующий абоз
І на ўзгорку сярод жоўтай нівы
Мужа і жонку белеющих бяроз.
З радасцю, шматлікім незнаемайЯ бачу поўнае гумно,
Хату, пакрытую саломай,
З разьбянымі аканіцамі акно;
І ў свята, вечарам роснай,
Глядзець да паўночы гатовы
На скокі з тупатам і свістам
Пад гоман п'яных мужычкоў.
Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў)
<span>Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие</span>
Мы заўсёды жадаем адзін аднаму шчасця на розныя святы. Нават калі
развітваемся, мы кажам: “Шчасліва!”. А што азначае гэта слова? У кожнага
сваё тлумачэнне. З навуковага пункту гледжання — гэта філасофская
катэгорыя, якая мае на ўвазе ідэальны стан душы.<span>
Звычайна
людзі падзяляюцца на шчаслівых і тых, хто не бачыць свайго шчасця. А
яно складаецца з дробязей, якія даступныя кожнаму, толькі трэба
навучыцца іх заўважаць. Нам проста дадзена жыццё і ніякай інструкцыі да
яго не існуе, мы самі яе ствараем. Мы творцы сваёй долі, свайго шчасця.
Людзі
намагаюцца знайсці яго ў грошах, але чалавек хутка прывыкае да ўсяго.
Няма нічога, што зрабіла б яго шчаслівым назаўсёды. Але кожны з нас можа
ўспомніць хвіліны, калі без асаблівай прычыны на абліччы з’яўлялася
ўсмешка сапраўды шчаслівага чалавека.
Зараз, калі сачыць за навінамі,
можна пачуць страшныя рэчы: падлеткі, якія толькі пачынаюць сваё жыццё,
вырашаюць закончыць яго самагубствам, бо лічаць сябе няшчаснымі з-за
нейкіх дробязей, якія здарыліся з імі. Сучасная моладзь ранімая і
песіместычная, а менавіта новае пакаленне — будучае краіны. Наш час дае
шмат магчымасцей падлеткам знаходзіцца ў ідэальным стане душы:
удасканальвацца, займацца той дзейнасцю, якая падабаецца. А калі ўявіць,
што ўсе людзі, якія лічаць сябе няшчаснымі, закончаць жыццё
самагубствам. Колькі тады шчаслівых застанецца на свеце? “Жыццё даецца,
каб жыццё тварыць. Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць”. А якое ж яно
хуткаплыннае! Таму мы павінны пакінуць след
пасля сябе. Жыццёвая мудрасць вучыць: калі ты з’явіўся на свет — ты
плакаў, а вакол цябе ўсе радаваліся, зрабі ж так, каб, калі ты будзеш
пакідаць свет, усе плакалі, а ты адзін усміхаўся. Трэба берагчы жыццё.
Быць шчаслівым і рабіць такім увесь свет.
Шчасце нельга сарваць,
злавіць, затрымаць, за яго трэба змагацца. І кожны чалавек змагаецца за
нешта сваё, асаблівае. Але не ўсе бачаць, што шчасце — гэта яскравае
сонейка, празрыстае і чыстае неба над галавой, цёплая ўсмешка матулі,
падтрымка бацькі, каханне. Шчасце знаходзіцца побач. Паглядзіце на сваіх
родных — вы маеце магчымасць бачыць, падыдзіце да іх — вы можаце
хадзіць, скажыце, як вы іх любіце, — вы можаце гаварыць, абдыміце родных
— вы умееце адчуваць. Вы шчаслівыя!</span>