Вообще-то девятнадцатого...
Вот тут текст только он с фотканый! Когда успели тогда и сфоткали пока не видела!
Яго завуць Максім. Яму шаснаццаць гадоў. Акрамя школы займаецца каратэ. Ён мой сябар, таму што ён адкрыты, шчыры і душэўны чалавек. Яго маці можа ганарыцца, што вырасцілі такога хлапчука. Ходзіць смешна, быццам вось-вось упадзе. У яго прыгожыя шэрыя вочы з сінім адценнем. Валасы кучаравыя і вельмі смешна ляжаць раніцай. Рост яго сярэдні: каля ста сямідзесяці пяці сантыметраў. На яго шчаках, якія ніколі не ружавеюць, ёсць ямачкі. Нос звычайны, вусны тонкія. Максім заўсёды можа дапамагчы. Ён выхаваны і дысцыплінаваны чалавек. Я рада, сто знайшла такога чалавека ў свеце.
У маёй памяці <u>назаўсёды</u> застанецца гэты вечар.
У гэтым годзе прыбытак фірмы зменшыўся <u>ўдвая</u>.
Дзед <u>сослепу</u> ўхапіўся за гарачую патэльню і апёк руку.
Гэта сукенка <u>досыць</u> прыгожая, купім яе.
<u>Неўзабаве</u> настала раніца, узышло сонца, закукарэкалі пеўні.
Лепей у сваiх людзях з голаду памiраць, нiж у чужых людзях золата збiраць