Не народны пясняр, а Купала ў Ляўках.
___І сёння, хоць прайшло ужо нямала часу, хоць сёе-тое ў краяведзенне
змянілася, нельга не захапляцца рэдкімі па прыгажосці мясцінамі абапал
Дняпра паміж вёскай Ляўкі і старажытным Копысем.<span> Здаецца,
само натхненне кіравала стыхіяй, калі ўзнімала яна гэтыя берагавыя
кручы, зарослыя на схілах арэшніка, гэтыя дзівосныя яры, шумлівыя лясы і
неабсяжныя далі правабярэжжа, на якія ў веснавое разводдзе выходзіць
Дняпро, і ператвараецца ў сапраўднае мора.
___Не ведаешь, калі тут
прыгажей: у зімку , у вясну , ці улетку, але лепш за ўсё тут у восень,
калі да красы прыроднай далучаецца прыгажосць чалавечай працы, калі звон
кранутых золатам лясоў зліваецца з песняй жніва і пачынаецца свята
ўраджаю.
___Мінавіта у гэты час, можна найлепш зразумець і глыбей
адчуць, чаму Янка Купала, апынуўшыся ў творчай камандзіроўцы, захапіўся
гэтымі мясцінамі і хутка зноў вярнуўся сюды, каб збудаваць непадалёк ад
Ляўкоў хату, і штогод прыязжаў туды, і заставаўся на ўсё лета.
___У
вялікай літаратурнай спадчыні Янкі Купалы творы, напісанныя ў Ляўках,
займаюць значнае і асаблівае месца. Яны прасягнуты сонечным
,жыццесцвярдажальным, аптымістычным настроем, шчырай радасцю за
чалавека. Толькі ў чэрвене тысяча дзевяцьсот трыццать пятага года, калі
Купала ўпершыню прыехаў у Ляўкі на працяглы адпачынак, ён напісаў каля
двух дзясяткаў вершаў, якія ўвайшлі ў залаты фонд яго творчай спадчыны:
''Сыны'', ''Госці'', ''Вечарынка''', "Алеся", "Хлопчык і Лётчык" і інш.
Не менш плённымі для паэта былі ліпень і жнівень таго ж года. Паэт
перажываў незвычайны творчы ўздым.
___Вершы, напісаныя народным
паэтам у Ляўках своеасаблівы яшчэ і таму, што пісаліся яны амаль кожны
раз пасля калгаснага сходу або сустрэч с калгаснікамі ў полі, на таку, у
сялянскай хаце. Кожны факт звычайнага сялянскага жыцця Янка Купала змог
убачыць і асэнсаваць як з'яву гістарычнага значэння , як факт
нараджэння новага, ні кому на свеце да гэтага невядомага чалавека.
___Плённым,
натхнёным быў той час, праведзёны паэтам у Ляўках. Навакольная прырода,
вольная праца людзей абуджалі творчую думку, спрыялі напісанню
мастацкіх твораў.</span>
У аўтобусе было душна і вельмі цесна. Яго заціснулі з усіх бакоў, і ён ужо сто разоў пашкадаваў аб тым, што вырашыў паехаць на чарговы прыём да ўрача ранняй раніцай. Ён ехаў і думаў пра тое, што зусім, здавалася б, нядаўна, а на самай справе семдзесят гадоў таму назад, ён ездзіў на аўтобусе ў школу. А потым пачалася вайна. Ён не любіў успамінаць тое, што ён перажыў там, навошта варушыць мінулае. Але кожны год дваццаць другога чэрвеня ён замыкаўся ў сваёй кватэры, не адказваў на званкі і нікуды не хадзіў. Ён успамінаў тых, хто сышоў з ім добраахвотнікам на фронт і не вярнуўся. Вайна была для яго і асабістай трагедыяй: падчас баёў пад Масквой і Сталінградам загінулі яго бацька і старэйшы брат.
Во ещё одна
Ехала я як то з школы на трамваі. Ззаду сядзела нейкая матуля з 9-11 гадовым дзіцем на руках. І вось гэты «маляня» увесь час мяне тыкаў нагой у брудных чаравіках па белым штанах (адмыслова, спадабалася я яму, напэўна), на што я звярнулася да яго матулі з просьбай яго суняць.
Яна мне сказала, што ЯНЫ выхоўваюць дзіцяці па сістэме нейкага «Эйху..зера», гэта калі дзіцяці ўсё дазваляюць і няма чаго не зрабіла А потым ззаду падышоў хлопец, ледзь мяне старэй. Дастаў з рота жуйку, наляпіў прама на лоб матулі і сказаў: «Мяне таксама па гэтай сістэме выхоўвалі», - падміргнуў мне і выйшаў на наступным прыпынку.
Объяснение:
Вот, как то так