Даўным-даўно, калі лес перад маім домам быў зялёным і пышным, на балконах жыхароў ўладкоўвалі свае домікі вавёркі. Людзі спакойна прымалі такіх суседзяў, падкормлівалі грыбамі і сушанымі яблыкамі. На нашым балконе таксама пасялілася маленькая непаседа. Мяне гэта здзівіла - як вавёрка змагла забрацца на дзявяты паверх, пры гэтым не зваліўшыся? Кожны дзень яна спускалася, трымаючыся сваімі чэпкімі лапкамі за выступы на сцяне, уцякала ў лес і збірала там ягады, галінкі, пух. Я вельмі любіла назіраць за вавёрачкай, але ўзяць на рукі мне яе не ўдалося-звярок занадта баяўся людзей, хоць і сяліўся побач з імі. Праз некаторы час вавёрка склала гняздзечка, дзе выгадавала сваіх маленькіх дзетак і неўзабаве знікла разам з iмi, пакінуўшы нам на памяць яловую галінку. Гуляючы па лесе, я часам заўважаю ў кронах дрэў знаёмы рыжы хвост, акуратную мордачку, якая высоўваецца з лістоты і глядзіць мне ўслед.
<span>сап-рауд-ны, фан-та-зёр, кла-дзе, шы-бы, узор, раз-ма-лёу-вае,зайз-дрос-цiць, мас-так.</span>
Не чего не понятно...
прости, не могу помочь...
Скончылась зiмняя ноч. Промнi сонца пасерабрыли снежную гладзь. Пушыстая шэрань пакрыла галiнки дрэу́. Таямнiчасць i загадкавасць напоу́нiлi лес. Кацю зачаравала прыгажосць зiмняга леса. Сярод заснежанных дрэу́ дзяу́чынка адчула радасць i задавальненне. Ноч-нулявы канчатак, н.склон. Гладзь-нулявы канчатак, в.склон. Шэрань-нулявы канчатак, н.склон. Таямнiчасць-нулявы канчатак, н. склон. Загадкавасць-нулявы канчатак, н.склон. Прыгажосць-нулявы канчатак, н.склон. Радасць-нулявы канчатак, в.склон.
