Самы дарагі чалавек для мяне - гэта мая мама. Мая матуля ветлая добрая, пяшчотная, ласкавая, жыццярадасная. Яна ўмее падтрымаць і цяжкую хвіліну і даць слушную параду. Мая мама сярэдняга росту, стройная, як бярозка, і вельмі жаноцкая. У яе выдатныя кучаравыя валасы, якія нагадваюць залатое каласістай полі. Вочы маёй мамы блакітныя, як васількі. Яны заўсёды ясныя, выпраменьвальныя добразычлівасць. Вусны яе ярка-чырвонага колеру, нібы саспелыя вішні. Твар яе заўсёды азораны ласкавай усмешкай, якая падымае настрой і здымае стомленасць. Кажа мама спакойна, ласкавым тонам. Слухаць і размаўляць з ёй цікава і прыемна. Матуля мая вельмі цярплівая, рахманая. Яе ўсё паважаюць і любяць. Я вельмі ганаруся сваёй мамай.
П - простая
У - ускосная
1. П: "Ты мне патрэбна!" - сказаў бацьца.
У: Бацька сказаў, што я яму патрэбна.
2. П: "Сын, - сказала маці, - купі хлеба".
У: Маці сказаал сыну, каб ён купіў хлеба.
3. П: Аляксей прамовіў: "Я не чакаў вас".
<span> У: Аляксей прамовіў, што ён не чакаў нас.</span>
Не видно ничего.
Сфотографируй заново
Краткого нигде нету, только это
«Пан Тадеуш» (польск. „Pan Tadeusz“) — крупнейшее произведение Адама Мицкевича, эпическая поэма, писавшаяся в 1832—1834 в Париже, где поэт жил в эмиграции, и изданная там же в 1834 году. Состоит из 12 частей («книг») , почти 10 тысяч строк (польский александрийский стих, то есть силлабический 13-сложник) .
Полное название — «Пан Тадеуш, или последний наезд на Литве. Шляхетская история 1811—1812 годов в двенадцати книгах, писанная стихами» (Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem pisana). «Наезд» — древний славянский термин, означающий военное нападение.
Действие поэмы происходит на протяжении 5 дней в 1811 году и одного дня в 1812 году на берегах Немана, «на Литве» (в бывшем Великом княжестве Литовском) перед нашествием Наполеона на Россию. Главные герои поэмы — Тадеуш и Зося, представители двух соперничающих шляхетских фамилий. Замысел поэмы перерос из идиллии (образцом для которой была идиллия Гёте «Герман и Доротея» ) в широкую эпическую картину, сочетающую бытовую, военную, любовную и патриотическую линии.
«Пан Тадеуш» начинается со знаменитого признания в любви к Литве (Мицкевич родился близ Новогрудка, ныне Белоруссия) :
Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie.
Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,
Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.
Литва! О родина! Ты — как здоровье. Тот
Тебя воистину оценит и поймет,
Кто потерял тебя. Теперь живописую
Тебя во всей красе, затем, что я тоскую.
<span>(перевод В. Ф. Ходасевича) В поэме создан полный ностальгии и юмора образ красочных, но исторически обреченных шляхетских нравов. С самого начала поэма получила огромную популярность среди польских эмигрантов. Считается польской национальной эпопеей и шедевром словесной живописи. Классические иллюстрации к поэме создал Михал Эльвиро Андриолли. «Пан Тадеуш» экранизирован польским режиссёром Анджеем Вайдой (1999).</span>
Пра рамонакЯ з дзяцінства люблю палявыя кветкі. Асабліва мне падабаюцца рамонкі. Гэта мой любімы кветка. Я памятаю яго з дзяцінства,калі мой тата прынёс мне маленькі букецік гэтых выдатных кветак. Рамонак - выдатная і прыгожая: жоўтая сердцевинка і белыя пялёсткі. Яна пахне лугамі, прыродай, цёплай вясной. У гэтым невялікім кветцы як быццам адлюстроўваецца само сонца, у іх - сама натуральнасць і хараство. Мне падабаюцца іх прыемны водар. Я шмат чытала пра гэтыя кветкі і самая цікавая легенда пра іх - гэта казка маёй бабулі. Яна мне казала, што гэтыя кветкі казачна-чароўныя. У іх форма кветкі вельмі падобная на парасон, і людзі ў даўнія часы верылі, што рамонкі служылі парасонамі ў малеьких казачных істот – дзіўных фей і чароўных гномік, якія жылі на палянках і лугах. Калі пачыналася непагадзь і церусіў халаднаватае дожджык, гэтыя мілыя істоты, маленечкія чалавечкі хаваліся рамонкам або хаваліся пад яе як пад парасон. І ім не быў страшны ніякай дождж, яны нават маглі падарожнічаць і шпацыраваць пад гэтымі неверагоднымі парасонамі, не баючыся прамокнуць. Да чаго великолепныэти кветкі! Я захапляюся імі заўсёды.Іх нельга не любіць, яны сімвал рускай прыроды, прыгожыя і далікатныя, і дораць дабрыню сэрца.