Порой сразу бывает трудно решить: что правильно употребить — «не» или «ни» — в том или ином предложении. Но на самом деле всё элементарно, можно наглядно это доказать. Когда пишется «не», а когда — «ни»? Фото: wrangler, Shutterstock.com Немного теории. Чаще всего выбор между «не» и «ни» зависит от смысла фразы: «не» — отрицает, «ни» — усиливает. Давайте осмыслим. Начнём с самых простых примеров отрицаний: Я пришёл не один (а с товарищем). Не раз я приходил (а пять раз). В свою очередь, усиление выглядит следующим образом: Ни один не пришёл (совсем никто). На пляже ни души (совсем никого). Также отрицание можно выразить с помощью союзов «не то чтобы не»; «если не, то»; «не только, но и»; «не то, не то». В данных конструкциях следует употреблять только «не». Теперь отметим устойчивые формы с «ни»: ни дать ни взять; откуда ни возьмись; во что бы то ни стало; ни с того ни с сего; как бы там ни было. Именно с «не» употребляются следующие наречия: пока, едва, только. «Ни» встречается в похожих друг на друга конструкциях: где бы ни, что бы ни, какой бы ни, сколько бы не.
Пры-прыстаука
Каз-корань
К-суфiкс
I-канчатак
Прыказк-аснова
Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
<span>Ноччу ц<u>ё</u>плы дождж прайшоў, і, як дз<u>е</u>тк<u>і</u> кал<u>я</u> матк<u>і</u>, л<u>я</u>
старэн<u>ь</u>к<u>і</u>х масл<u>я</u>коў в<u>е</u>с<u>я</u>л<u>я</u>цца масл<u>я</u>н<u>я</u>тк<u>і</u>.</span>
