Я разумею гэта так.Бо увозьмем ,напрыклад, салдата.Ен можа забіваць, яго гэтаму вучаць, але ен не павінны гэта рабіць не у выпадку абароны.
<span>Але можна разумець і інакш. Усе людзі могуць нешта адрамантаваць або згатаваць ежу.Гэта людскія штодзённасці.Але у кожнага чалавека свой лес і свая прафесія.Ен не павінен займацца усім, што только можна, ен займаецца тым, к чаму ляжіць яго сэрца.І ен проста займаецца своей асабістай прафесіяй.І не трэба хватацца за астатнія.</span>
З вялiкай хмары дождж малы бывае. Малы-м.р.,Н.скл., Вялiкай-ж.р., Р.скл.,
Не бывае вялiкага дуба з малым карэннем. Вялiкага-м.р., Р.скл., Малым-м.р.,Т.скл.,
Касец не чакае добрага надвор'я.
Добрага-н.р., Р.скл.
Зубр:
Bocь ён - бiзoн нaш, штo ў нac нaзывaeццa зyбpaм! Мacцi пaджapaй, як мeшaнкa, бypaй i чopнaй, Быццaм з вякoў y вякi пepaxoдзiў пpaз гopны І гapтaвaўcя, caбpaўшы aдцeннi cтaгoддзяў.
Лютacцю бoльш нeбяcпeчны, чым люты дpaпeжнiк, Зyбp для людзeй нe cтpaшны, нe чaпaй – нe зaчэпiць, Бyдзe cтaяць як yкoпaны– пacтыp нa вapцe, Нe cтpaпянeццa, a пoзipкaм пacцiць няcпыннa… Смeлы, i ў гэтым нямa ямy poўнaгa звepy Ў cвeцe жывёльным пyшчaнcкaгa кpaю…
Радзіма:
Кожны народ не без роду і
племя мае
Летапіс свой і гісторыі след
на старонках.
Там, дзе арда саранчой прапаўзе, застануцца
Толькі асмолкі ды печышчы, попел ды косці.
Кот Максім ляжау у баразне, лопаючы хвастом па бульбоуніку , і зацікаулена назірау,як грабуцца у пыле куры.
Верш Слуцкія ткачыхі складаецца з 3 частак. У першай частцы Максім Багдановіч расказвае як ад родных ніў, ад роднай хаты у панскі двор узяты прыгожыя беларускія дзяўчыны ткаць на лад персідскі шырокія тканіны. У другой частцы разказваецца пра хараство беларускай прыроды. Як дзяўчыны любяць і не забываюць сваю радзіму. Хоць ім патрэбна доўгія часы працаваць, але яны не забываюць прыгажосць нашай прыроды і заміж персідскага ўзора яны ткуць васілёк. 3 частка гэта вывад. складаецца з трох радкоў: гучыць велічна і ўрачыста: '' Рука ткачыхі забыла завучаны ўзор радной зямлі і стварыла васілёк, каб уславіць Радзіму. У гэтым вершы паэт раздумвае лёс беларускіх ткачых і сцвярджае, што прыгажосць лепш ствараць не па чужым узоры, а па родным.
