А рассказ или стих? Если рассказ то:
Природа вельми прыгожая. У прыроды есть шмат всяго. Кветки, дрэвы, трава, и другое. У прыродзе чатыры пары. Зима, вясна лета, восень. Зимою весяла. Шмат снегу. Вясной первыя кветки. Летам сонца. А восенню грыбы. Я люблю прыроду.
Хоць вадзяной мае асобны вобраз, прадстаўлення пра яго часта зліваліся з русалкамі і чортам [3] [4] [5] [6].
Вадзянога прадстаўлялі ў выглядзе голага спатнелы старога, лупатыя, з рыбіным хвастом. Ён аблытаны цінай або апрануты ў чырвоную кашулю, мае вялікую акладзістую бараду і зялёныя вусы. Мае звярыныя або рыбіны рысы - рыбін або каровін хвост, гусіныя лапы з перапонкамі або каровіны капыты, скура, як у мянтуз, рог на галаве. Мог абярнуцца буйной рыбай, зверам, птушкай, сомам, шчупаком, карпам, вялікі чорнай рыбай або рыбай з крыламі, гусаком, качкай, пеўнем, бервяном, тапельцам, дзіцем ці канём [7].
Лічыцца, што вадзяная жыве ў вірах, вірах, у палонках, на закінутых вадзяных млынах [8], пад млынамі ці шлюзамі, на дне ракі, дзе ў яго ёсць свой палац.
Украінцы распавядаюць вось што. Вадзяной не ўсё час жыве ў вадзе, так як яго ганяе Бог: да Вадохрышчы вадзяной сядзіць у вадзе, а потым пераходзіць у лазу, з-за чаго завецца «Лазавіком», потым ён пераходзіць на сушу, у прыбярэжную траву і толькі пасля Спаса зноў трапляе ў ваду .
Беларусы вераць, што напярэдадні Вадохрышчы вадзяной прыходзіць да сялян і просіць у іх сані, каб вывезці сваіх дзяцей з вады перад яе асвячэннем. І вось перад хрышчэнне сані і калёсы пераварочвалі дагары нагамі, каб вадзяной не мог імі скарыстацца. У рускіх лічылася, што ўзімку вадзяной спіць на дне ракі, прачынаецца 1 красавіка галодным і злым і таму вядзе сябе вельмі бурна - ламае лёд і мучыць рыбу.
Сезон Грибов не бывает без росы.
<span>Радзіма пачынаецца з маці, з нараджэння новага жыцця, з радаводных каранёў і культуры. З выхавання і разумення слова каханне.
Радзіма - гэта тое месца, дзе ты адчуваеш сябе абароненым і свабодным. Гэта краіна, у якой ты хочаш жыць вечна, а не бегчы без аглядкі з марай больш ніколі туды не вяртацца.</span>
Хан Бату ў казцы Ўладзіміра Караткевіча «Лебядзіны
скіт» — злы, мудры , ваяўнічы,
жорсткі ,
сваянраўны,
бессардэчны, ганарлівы,
карысны і,
бясчэсны. Ён пapaўнoўвae нapoд
рускай зямлі ca cтaткaм, y якiм кoжны, як жывёлa, дyмae тoлькi пра тое, каб з’есці
іншага, пакуль не з’елі яго. Ён здзeклiвa выкaзвaeццa пpa пaлoнныx, якiя xyткa
зaбyдyць cвaю мoвy i cвaю зямлю. Гэта гаворыць пра яго як пра чалавека,
упэўненага ў сабе, ганарлівага і чэрствага — ён атрымлівае асалоду ад
сапраўднага моманту, адчувае сябе пераможцам і не думае пра будучыню.
