Трэцце слова ў радку- ваду.
Аднакаранёвыя словы: Зор-кі, зор-нае; мал-ому, мал-енькіх; чарп-ак, чэрп-аем (чаргаванне, таму што змяняецца націск); мядзведз-іцу, мядзведз-янят.
В городе Бельске исправник собирается привести в исполнение указ о том, что цыгане должны застрелить своих медведей после 5 лет отсрочки. Весь город собирается на зрелище. Цыгане пытаются подкупить «высокоблагородие», но отменить указ не в его силах — всё, чем смог помочь исправник, это советом продать жир и шкуры убитых зверей аптекарю (жена брата казначея Ольга Павловна уже договорилась с аптекарем о покупке чудодейственной мази для «рощения волос»), мясо же приобрел купец Рогачев.
На следующий день начинается казнь медведей. Дети и женщины наблюдают за этим из шатров. Первым перед публикой появился старый Иван с самым большим и старым медведем. Он попрощался с Потапом, но рука не поднялась на товарища — его внуку пришлось выстрелить медведю в ухо. Один из косолапых сорвался, и его долго ловили по городу, убили уже поздно вечером в кустах у реки.
<span>После этого цыгане занялись обычным промыслом — воровством коней. Ольга Павловна по-прежнему прикрывает поредевшие волосы шиньоном — медвежья помада не помогла.</span>
«Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...» - это санет, но может всёравно пойдёт)
<span>Верай у гістарычную перспектыву беларускага нацыянальна-вызваленчага руху і лепшую будучыню народа прасякнуты гэты верш, дзе аўтар паказаў сябе выдатным майстрам санета. </span>
<span>Паэт гаворыць пра зярняты, знойдзеныя у адным з магiльнiкаў Егiпта. Праляжаўшы там некалькi тысячагоддзяў, яны не загiнулi. Жыццёвая сіла іх нібы драмала на працягу многіх стагоддзяў. Трапіўшы ў вільготную глебу, зярняткі далі багатую рунь. Верш уяўляе сабой разгорнутае параўнанне. Магiла – сiмвал смерцi, жменя насення – увасабленне вечнасцi жыцця. Яна нагадвае паэту лёс беларускага народа. Паэт параўноўвае зерне з беларускім народам, які прыгнечаны, спіць, але і пад прыгнётам захаваў сваю жыццястойкасць. Паэт верыць, што духоўныя сілы народа праб'юцца на шырокую дарогу, пераадолеюць на сваім шляху ўсе перашкоды. Аўтар сцвярджае ідэю вечнасці, неўміручасці жыцця: </span>
<span>Зварушаны, нарэшце, дух народны, </span>
<span>Я верую, бясплодна не засне, </span>
<span>А ўперад рынецца, маўляў крыніца, </span>
<span>Каторая магутна, гучна мкне, </span>
<span>Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца. </span>
<span>Верш прасякнуты верай ў сiлы народа, у яго будучыню. Прыгнечаны на працягу многiх вякоў, беларускі народ выжыў, захаваў сваю сiлу. Пад прыгнётам ён захаваў сваю жыццеустойлiвасць. Аўтар параўноўвае абуджаны рэвалюцыяй 1905 года беларускі народ з магутнай крынiцай, якая здольная прабiцца кожную хвiлiну на шырокi прастор, пераадольваючы усе перашкоды на сваiм шляху. </span>
<span>Кампазіцыя санета «Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...», выкарыстаныя ў ім параўнанні народа з жыватворнай крыніцай, асацыятыўныя сувязі паміж падзеяй, што моцна ўразіла, і загадкавасцю свайго народа, — усё спрыяе выяўленню філасофскай думкі, што духоўнае адраджэнне народа — гэта толькі пытанне часу.
</span>
