<span>І. Бегчы науздагон, выцерці насуха, вывучыць на памяць, рабіць па- новаму, ісці паціху, злёгку стаміцца, рабіць як след, азірацца раз-пораз, схапіць на ляту, падзіцячы непасрэдна, замяло наглуха, запомніць на заўсёды, на дзіва прыгожы, па-летняму цёпла, паспець як раз на вячэру, бегчы без аглядкі, ліў безперастанку, напярэдадні свята, крыкнуў на хаду, палюбіў змалку, ляжала упоперак, павярнуў улева, бачыць далёка- далёка, па-мужчынску стрымана.
II. 1. Хмызняк паварочваў убок, нават тpoxi кудысьці назад. 2. Усе прыкметна спяшаліся, i, як Ляўчук неузабаве заўважыў, усе насустрач яму, некуды у бок вакзала. 8. Дым паволі папоўз угару. 4. Выехаць назад адразу не ўдалося: вагон маглі прычапіць назаўтра, дый то пад вечар. 5. Горы тут сыходзіліся ушчыльную. 6. На перадзе было цixa, недзе зводдаль па-начному прыцішана скрыпеў драч. 7. Васіль быў чалавек на дзіва ўраўнаважаны i па-вайсковаму спакойны. 8. Колькі б нам за жар-птушкаю услед нi ганяцца, а усе роўна прыблудзім назад у сяло. 9. Мяне лёгка было зачапіць бездай прычыны.</span><span> 10.3ранку неба было чыстае i яснае, яснасць стаяла доўга удзень, але пад вечар проста увачавідкі пачыналі пухнуць хмары. 11. Звярнуўшы набок, яна прыпыняецца якраз на той ручаіне. 12. Урэшце я паціху абагнаў Васіля. 13. Данік заплакаў не уголас, а па-мужчынску цixa.
III. Узiмкy рака іншая. Яе наглуха забівае снегам. Снег усюды. У гэтым белым свеце многа-многа цікавага. Зацішна ў рацэ, кожнаму звяру прытулак. Асцярожна прыходзілі уначы пажывіцца крушынай зайцы. Яны стаялі стаўпкамі, памалу грызлі кару.
Крыху у бок ад зайцавага следу лёг чоткі роўны след: лапа за лапу. Гэта пацixy падкрадвалася лісіца. Вось тут яна даволі доўга чакала, пакуль заяц неасцярожна падыдзе бліжэй.
Так сама мышыная сцежка дробных слядкоў нацянькі прашыла раку ад берага да берага. А збоку гэтага следу двайны след: тхор імкнуўся след у след за мышшу.</span>
Мая матуля самая лепшая. Я яе люблю як ніхто другі. Мама- маё сонейка, мой свет па маёй доўгай дарозе жыцця. Я кожны раз спачуваю ей, як ёй цяжка са мной, я не заўсёды яе слухаю.
___________________
А дальше напиши как она выглядит
Я жду от друзей звонки
Пошёл пока на гонки
И люди все люты
А саночки мои скуты
Вокруг всё так звениць
А рядышком шумиць
Хочу холодную зиму
Я хоть какой её люблю
"Пакуль будзе хоць якая малая магчымасць, то не дадзімся жыўцом ваўку ў зубы".
"Ну, то ў мяне сілы хопіць — за яго, за сябе, за ўсіх нас".
"Які я ўжо ўдаўся, такі і буду, а свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся".
"Без зямлі, без свае хаты чалавек, што шалены сабака — адна цана: ні яму прыстання, ні яму скарынкі хлеба, ні яму добрага слова!"
<span><span>Мне падабаюцца палявыя рамонкі і гордыя гладыёлусы.</span>
Рамонкі - гэта нязменныя кветкі нашых Лугавы. Існуе шмат разнавіднасць рамонкаў. Асабліва мне падабаюцца маленькія сонейкі, дружна сямейка раскалыханай ад ветру на высокіх тонкіх сцяблінках. Сарвешся адзін сцябло, а ў руках - цэлы букет. Лісця на такіх сцябле зусім няшмат, і іх не заўважаеш. А кожны кветка - беленькае сукенцы з жоўтай асяродак. Рамонкі - вельмі далікатныя і трапяткія кветкі. Без вады іх галоўкі нікнуць і, здаецца, вось-вось загінуць. <span>Для мяне рамонкі - увасабленне далікатнай жаноцкасці.
</span>Зусім іншая справа гладыёлусы. Гэта мужчынскі кветка. Высокай, моцна стралой ўзнімаецца ён ўверх. Паслядоўнай, адзін за адным знізу пачынаюць раскрывацца бутоны на яго сцябле. Насычаныя
тоны ў суквецці паступова пераходзяць да больш светлай афарбоўка там,
дзе кветка разгортваецца, дэманструючы складана канфігурацыю сваёй
формы. Вузкія жорсткія лісце, паднімаючыся ўздоўж сцябле, ўмацоўваюць яго. Такі кветка НЕ сагнецца нават ад моцнага ветру. <span>Для мяне ён - сімвал мужчынскі мэтанакіраванасці і стойкасці.</span></span>
