Па лесе, па ярах глыбоких булькали звонка крыницы.2.Чым нас новы год спаткае и парадуе нас чым?4. Кольки зор на небе? Як блишчаць яны?5. Легки ветрык, сад калыша, гойдае галинки.6.Лес пахне смалою, грыбами.
Пасля доу́гай, зiмняй ночы наступiла марозная ранiца.(ночы-канчатак Ы, Р.склон.). Неба залiлося яркай чырванню(чырванню-канчатак Ю, Т.склон). Лёгкi вецер дыхнуу́ марознай свежасцю(свежасцю канчатак Ю, Т.склон). Хлопчыкi змазалi лыжы маззю, памчалiся па снежный гладзi(маззю канчатак Ю, М.склон). Перад iмi адкрылася снежная даль вам у́сёй прыгажосцi(даль нулявы канчатак, Н.склон; прыгажосцi канчатак I, М.склон). Сказ с аднароднымi членамi-хлопчыкi змазалi лыжы маззю, памчалiся па снежнай гладзi. ПРЕДПОЛАГАЮ, ЧТО ПЕРВОЕ ПРЕДЛОЖЕНИЕ ТОЖЕ ТАКОВЫМ ЯВЛЯЕТСЯ!
<span>Ляциць без крылау, бяжыць без ног, плыве без ветразя:
Облака.</span>
Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў)
<span>Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие</span>