Тоник-галоуны герой аповесци салодкия яблыки. Гэта звычайны хлопчык, яки меу мянушку "паплисты". Ён, як и усе дзеци, любиць хадзиць на рэчку, катаць рэхву, красци яблыки. Кожны дзень ён бяжыць да сваих сяброу и разам з ими добра праводзиць час.
Кали яго клича матуля, ён абавязкова бяжыць да дому, бо вельми паважае и любиць яе. Тоник заусёды хвалюецца за гэту жанчыну, и кали тая доуга не вяртаецца -чакае яе. Але не заусёды хлопец таки пакладзисты,часам ён можа адпомсциць, аб чым потым шкадуе.
Белавежская пушча — адзін з
самых старажытных лясных масіваў Еўропы. Размешчаны ён на паўднёвым захадзе
Беларусі, уздоўж мяжы з Полынчай, на водападзеле басейнаў Заходняга Буга,
Нёмана, Прыпяці, за шэсцьдзясят кіламетраў ад Брэста. У межах Беларусі плошча
Белавежскай пушчы — амаль сто сорак пяць тысяч гектараў. Назву сваю пушча атрымала,
магчыма, ад абарончай вежы са сценамі белага колеру, пабудаванай у трынаццатым
стагоддзі. На працягу стагоддзяў пушча з’яўлялася месцам княжацкага і
каралеўскага палявання. 3 сярэдзіны сямнаццатага стагоддзя Белавежская пушча —
адзінае месца ў Еўропе, дзе вадзіліся зубры. Пасля Першай сусветнай вайны
зуброў у пушчы не засталося. 3 тысяча дзевяцьсот дваццаць дзявятага па тысяча
дзевяцьсот трыццаты год у Германіі і Швецыі было закуплена сем зуброў для
Белавежскай пушчы. У тысяча дзевяцьсот пяцьдзясят сёмым годзе —
запаведна-паляўнічай гаспадаркай. Цяпер у пушчы звыш ста васьмідзесяці зуброў.
<span>Калі апынешся ў белавежскім лесе,
здзіўляешся яго прыгажосці!</span>
Вярховина , если не правильно сорян
-Пайшли!-сказау мне Игар. "Не,Андрэй,я не пайду у школу",-сказау я сябру. "Якая цёплая раница!"-сказала Ира. "Мне дрэнна"-сказау я настаунику. -У раницы буде дождж"-сказау дзядзька Игнат.
