Была сярэдзiна. Дзьмуў ветрык. Даносiўся пах. Шарахцелi ляшчыны. Кацiлiся хвалi. Янка збiраў. Хлопчык убачыў. Звяркi выставiлi. Хвосцiкi ўзвышалiся. Вавёркi рухалiся. Янка здагадаўся. Звяркi плывуць. Хлопчык схаваўся. Вавёркi выбралiся скокнулi.
Вуснае маўленне – гэта гаворка якая гучыць, у ёй выкарыстоўваецца сістэма фанетычных і прасадычных сродкаў выказвання, яна ствараецца ў працэсе гутаркі. Для яе характэрныя слоўная імправізацыя і некаторыя моўныя асаблівасці: свабода ў выбары лексікі, выкарыстанне простых прапаноў, ўжыванне пабуджальных, пытальных, клічных сказаў рознага роду, паўторы , няскончанасць выказвання думкі.
Пісьмовае маўленне – гэта гаворка графічна замацаваная, загадзя абдуманая і выпраўленая, для яе характэрныя некаторыя моўныя асаблівасці: кніжнай лексікі, наяўнасць складаных прыназоўнікаў, строгае выкананне моўных нормаў, адсутнасць внеязыковых элементаў. Пісьмовае маўленне звычайна звернутае на глядзельнае ўспрыманне. Кожны пісьмовы тэкст – гэта складанае выказванне аб рэчаіснасці.
Побратим — дорожче грошей. Скажи мені, з ким ти знайомий, тоді я скажу хто ти. Служба службою, а дружба дружбою. Собором і чорта поборем. <span>Старий вірний друг — краще нових двох.</span>
Прыслоуе )))))))))))))))))))))))))))
