Сачыненне на тэму «Мае хатняе жывела»Я заўседы любіў хатніх жывел. Напэўна, гэтая любоў перадалася мне ад бацькоў, якія заўседы трымалі дома небудзь кошачку, альбо сабачку, альбо хамякоў. Маей маме заўседы падабалася даглядаць за гадаванцамі. Менавіта яна і прынесла нам дадому Маришу - сіямскую кошачку.
Мариша жыве ў нашым доме толькі тры месяцы, але я яе ўжо вельмі палюбіў. Марго каля паўгода, яна вельмі прыгожая, а яе шэрстка вельмі мяккая і бліскучая. Я амаль заўседы сам даглядаю за ей, маю яе ў ваннай, даю ей кашэчую ежу і гуляю з ей. Марго вельмі не любіць ванну. Звычайна яна вельмі спакойная, але калі на яе падаюць ўсяго толькі некалькі кропель вады, яна становіцца сама не свая, драпаецца, вырываецца, спрабуе збегчы. Менавіта таму я маю яе вельмі рэдка.
Таксама Мариша з усіх членаў нашай сям'і любіць больш за ўсяго толькі мяне. Я заўседы гуляю з ей, часта яе гладжу. Бывае, яна сядзе да мяне на каленкі, ўляжацца ямчэй і пачне мурлыкаць. Нават калі я раблю ўрокі, я не праганяю яе, бо яна мне ніколькі не перашкаджае. Часцяком яна прыходзіць да мяне ноччу, калі я сплю, ўляжацца побач і зноў пачынае мурлыкаць. Часам я ад гэтага прачынаюся, але потым хутка засынаю пад яе мернае варкатанне.
Я люблю Маришу. Мама і тата таксама яе любяць. Таму, я думаю, яна стала сапраўдным сябрам нашай дружнай сям'і.
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы
хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка,
вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому
пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё
гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла
пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці
замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў
засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму
патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У
чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу.
Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што
ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку.
Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам.
Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой
істоты, якая прагне жыцця.
<span>Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль,
Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам,
але і моцным чалавекам. </span>
Салауины, салауёвы . Я написал русскими буквами
Короткевич Владимир Семенович: биография Родился писатель 26 ноября 1930 года в семье бухгалтера, в городе Орше Витебской области (Белоруссия). В период Великой Отечественной войны был эвакуирован вместе с семьей в Пермскую область, потом переехал в Оренбург. В 1944 году, по возвращении в родную Оршу, Владимир Короткевич получил среднее образование. Учебе в Киевском государственном университете на филологическом факультете и окончанию аспирантуры были посвящены 1949-1954 годы. Будущий знаменитый писатель первое время работал в сельской школе учителем; сначала это была Киевская область, потом родной город Орша. Далее биография Короткевича пополнилась учебой на Высших литературных курсах и Институтом кинематографии в Москве, что стало началом карьеры профессионального писателя. <span />