В слове «ле́с»: слогов—1 (лес), букв—3, звуков—3:
л →
[л'] : согласный, непарный звонкий, сонорный, парный мягкий
е →
[э] : гласный
с →
[с] : согласный, парный глухой, парный твёрдый
<em>"Асілкам гэтакім ад роду Машэка быў”</em>
<em>Галоўным героем паэмы “Магіла льва”, напісанная Янкам Купалам з’яўляецца Машэка. Знаходзячыйся у Беларусі горад Магілёў быў назван дзеля яго.У пачатку паэмы мы бачым Машэку станоўчым героем, ён не толькі ветлівы з людзьмі але і страраецца кожнаму з іх дапамагчы.Ён з’яўляецца асілкам.</em>
<em>У Машэкі у хуткім часе з’яўляецца яго першае каханне – Наталька, якую ён моцна кахае з самага дзяцінства.Пра яе ён часта бачыў салодкія сны.І Наталька кахае Машэку. Праходзяць годы і маладыя вырашылі пажаніцца. Аднак каб справіць вяселле у іх не было грошаў. І Наталька адпраўляе Машэку у заработкі.Машэка паслухаў каханую і паехаў зарабляць грошы.Аднак за гэты час, пакуль Машэка зарабляў грошы на вяселле, яго нявеста паспела найсці сабе прытулак і высці замуж за паніча.</em>
<em> Машэка дужа растроіўся гэтай падзеяй і вырашыў жыць у лясу. У хуткім часе Машэка адзічаў, стаў злым. Людзі каторыя ішлі міма яго яму былі не дападобы і ён забіваў іх.</em>
<em>У канцы паэмы Машэка сустрэнецца з Наталькай і забярэ яе к сабе у лес. Але ёй не падабаецца цяперашняе яе жыллё і яна вырашае забіць злога разбойніка Машэку.І яна гэта зрабіла.</em>
<em> </em><span><em>Сяляне пахаранілі Машэку, аднак слязінкі па ім ніхто не пусціў. Месца захаранення Маэкі назвалі Магілай льва.</em></span>
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
Ўчора сёння заўтра паслязаўтра пасляпаслязаўтра