Першы гром
Зима ужо канчаецца. Прыгрэла сонейка. Яно абуджае прыроду. Адтае зямля. Дрэвы и раслины п'юць свежы вясновы сок. Паветра напоунилася пахам хвои.
Хутка з выраю прыляцяць шпаки. Да сустрэчы з ими рыхтуюцца дзеци и дарослыя. Яны зрабили шпакоуни и павесили их у садзе.
Раптам пракациуся над зямлёю першы гром. З вяликай чорнай хмары хлынуу дождж. Важкия кропли дажджу застукали па даху. Па зямли пабегли ручайки. Усе уцякаюць ад дажджу. Тольки качки ды гуси купаюцца у лужынах.
Мне падабаюцца сонечныя восеньскія дні. У такія дні рознакаляровае лісце на дрэвах быццам зіхаціць. Восеньскае сонца здаецца нават ярчэйшым за летняе, магчыма, таму, што ўвосень часцей, чым летам, ідзе дождж. Шкада, што такое сонца свеціць, ды не грэе.
Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор'е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю.
І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, - гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень - мой любімы асенні месяц, а восень - мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень - сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень - цудоўная, на мой погляд, пара.
Аббяжыць - корань бяж Абщукае - корань шук Коннiк - корань кон
