Многія людзі не любяць восень, лічаць яе сумнай. Магчыма, гэта так і ёсць: шэрае неба, працяглыя дажджы, абрыдлы холад... Але мне здаецца, што восень мае сваю прыгажосць. Мне падабаецца, што ўвосень нельга здагадацца, якое надвор'е будзе заўтра: сонца ці дождж. Я сам такі ж непрадказальны і люблю, калі ў жыцці ёсць месца сюрпрызу. Мне падабаюцца сонечныя восеньскія дні. У такія дні рознакаляровае лісце на дрэвах быццам зіхаціць. Восеньскае сонца здаецца нават ярчэйшым за летняе, магчыма, таму, што ўвосень часцей, чым летам, ідзе дождж. Шкада, што такое сонца свеціць, ды не грэе. Мне таксама падабаецца не вельмі моцны дождж, але толькі калі на вуліцы не занадта холадна. Часам я нават знарок не бяру пасарон, каб пагуляць пад каплямі дажджу. Але ў халоднае надвор'е так рабіць няможна, бо існуе небяспека захварэць. А хварэць я не люблю. І галоўнае, чаму я люблю восень, асабліва верасень, - гэта тое, што пачынае расці шмат грыбоў. Збіраць грыбы - мой любімы від адпачынку. Я заядлы грыбнік, як і мае бацькі. Каб была магчымасць, я не выходзіў бы з лесу. Таму верасень - мой любімы асенні месяц, а восень - мая любімая пара году. І я ніколі не пагаджуся з меркаваннем, што восень - сумная, маркотная, нудлівая пара. Проста людзі не ўмеюць заўважаць тыя нямногія радасці, якія даруе нам восень - цудоўная, на мой погляд, пара.
Верш Слуцкія ткачыхі складаецца з 3 частак. У першай частцы Максім Багдановіч расказвае як ад родных ніў, ад роднай хаты у панскі двор узяты прыгожыя беларускія дзяўчыны ткаць на лад персідскі шырокія тканіны. У другой частцы разказваецца пра хараство беларускай прыроды. Як дзяўчыны любяць і не забываюць сваю радзіму. Хоць ім патрэбна доўгія часы працаваць, але яны не забываюць прыгажосць нашай прыроды і заміж персідскага ўзора яны ткуць васілёк. 3 частка гэта вывад. складаецца з трох радкоў: гучыць велічна і ўрачыста: '' Рука ткачыхі забыла завучаны ўзор радной зямлі і стварыла васілёк, каб уславіць Радзіму. У гэтым вершы паэт раздумвае лёс беларускіх ткачых і сцвярджае, што прыгажосць лепш ствараць не па чужым узоры, а па родным.