Сосуд,графин,ваза.Вроде так
Дзень становіцца ўсё даўжэйшым, а ноч - усё карацейшай. Ўстаеш раніцай - ужо светла. Вяртаешся ўвечары дадому - таксама светла. Зіма канчаткова не саступае са сваіх пазіцый, таму на вуліцы то цяплее, то халадае. Паўднёвы вецер прыносіць з сабою аблокі, а паўночны - цёмныя хмары. Уначы холадна, таму лёд, які за дзень падтайвае, за ноч зноў падмярзае. Ідзеш - і лядок пацешна храбусціць пад нагамі. Але апоўдні гэта ўжо не лёд, а вада. Я люблю вясну такой, якая яна ёсць: і яснай, і хмурнай.
Аўтар у вобразе баьра паказвае не толькі жывёльныя якасці, але і чалавека. Бабёр падобны на бацьку, які клапоцціца пра сваю сям'ю.
Стары бабёр-гэта стары,клапатлівы і мудры бабёр. Ён помніў пра тое, што яму расказвалі старыя бабры, яго бауькі і ён ведаў , што толькі ён алўін можа прывесці туды сваю сям'ю. І ён вырашыў шукаць то места пра якое яму раскаўвалі. У канцы аповесці бабёр знайшоў тое месца і прывёў туды сваю сям'ю.
Я вельми задаю кбачыць цябе сёння увечары.
Сонечка зихацела яскравыми промнями на нябёсах.
Я лису, што гэта самы прыгожы малюнак, яки я бачыу.
Гэтым кароткім вершам Яўгенія Янішчыц змагла данесці да шырокага кола чытачоў вельмі вялікі сэнс. У некалькіх радках захавалася столькі любові да роднай зямлі, што нават і ўявіць сабе цяжка. Яўгенія змагла крануць нашу душу простымі радкамі. Пра мазалі, якія з’яўляюцца ад любові да зямлі, пра тое, што зямля "магутней слабасці і смерці".
Гэты верш чапляе тую часцінку душы сапраўднага беларуса, якая ёсць ў кожнам з нас.