Зима часто начинается с холодных ветров и солнечных морозных дней, пришедших на смену дождливой поздней осени. Уже давно сбросившие листья деревья погружаются в глубокий сон. Яркое солнце светит всего несколько часов в сутки и совсем не согревает.
На улице мороз, и люди выдыхают густые струи пара. Все закутались в теплые шарфы, спрятали уши под шапками, а руки в перчатки. Только нос и щеки никак не уберечь от мороза, и они становится румяными.
А потом выпадает долгожданный снег – густой и чистый, который не тает через полчаса и не превращается в слякоть. Снег превращает обычный мир вокруг в сказочный. Снег толстым белым ковром устилает крыши домов, ложится на ветви деревьев, а в воздухе еще кружатся большие снежинки. Замерзают реки. А в городах заливают катки, на которых можно кататься на коньках или просто так, и там всегда полно детворы. Играют в снежки, лепят снеговиков, катаются на санках, лыжах. Везде слышатся взрывы смеха и радостные крики.
Иногда бывает такая метель, что не видно на метр впереди себя, ветер и снег бьют в лицо. А бывают спокойные ясные дни, когда снег искрится на солнце, будто состоит из драгоценных камней.
Когда наступают новогодние праздники, повсюду зажигают разноцветную иллюминацию на центральной елке в центре города, в окнах всех домов и магазинов.
<span>Зима – будто настоящая Снежная королева, холодная и иногда неприветливая. Зато прекрасная в своих шикарных белых одеждах из снега и украшениях из бриллиантов льда. Набросив на плечи шаль из ветра и метели, зима неслышным шагом легко ступает по земле, радуя нас своей красотой и веселыми зимними забавами</span>
Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
