«Жыція Ефрасінні Полацкай» («Аповесці жыцця і смерці святой і блажэннай і найпадобнейшай Еўфрасінні, ігуменні манастыра Святога Спаса і Найсвяцейшай Ягонай Маці, што ў горадзе Полацку»):Пачынаецца «Жыціе...» зваротам: «...Паслухайце ўважліва... памякчыўшы нівы сэрцаў вашых, і прыміце ў іх насенне ўратавальнага жыцця найпадобнейшай той, яе подзвігі і працу святую і любоў да Бога».Князь Усяслаў меў многа сыноў. У меншага яго сына Георгія нарадзілася дзяўчынка, якую назвалі Прадславай. Была яна вельмі здольнай да кніжнай навукі. Шырока разышлася слава пра яе мудрасць і прыгажосць. Князі пачалі пасылаць да бацькі Прадславы сватоў. Даведаўшыся, што яе збіраюцца выдаць замуж, юная князёўна сказала сабе: «Што ж учынілі нашыя роды, якія былі да нас? Жаніліся і выходзілі замуж і княжылі, але не вечна жылі; жыццё іх праплыло, і загінула іхняя слава, быццам прах, горай за павуцінне». Прадслава пайшла ў манастыр і пастрыглася ў манашкі пад імем Ефрасіння. Бацька, даведаўшыся, што зрабіла яго любая дачка, моцна перажываў.Спачатку Ефрасіння жыла ў мураванай келлі ў царкве Святой Сафіі. Потым епіскап Ілья па Божаму знаку адправіў маладую манашку ў Сяльцо, дзе стаяла царква Святога Спаса. Стаўшы ігуменняй, Ефрасіння дамаглася пострыгу сясцёр Гарыславы і Звеніславы.За 30 тыдняў Ефрасінняй была пабудавана каменная царква Святога Спаса і створаны пры ёй манастыр. У другую збудаваную царкву Ефрасіння унесла, з дазволу царградскіх цара Мануіла і патрыярха Лукі, абраз Божай Маці, напісаны пры жыцці яе.Сабрала Ефрасіння ўсіх сваіх братоў і аб'явіла аб рашэнні ісці ў Іерусалім. Перад адыходам загадала епіскапу Дыянісію пастрыгчы пляменніц Кірыяну і Волыу, назваўшы адну Агаф'яй, другую — Яўфіміяй.Дайшоўшы з братам Давідам і сястрой Еўпраксіяй да Іерусаліма, Ефрасіння цалавала гроб Госпадаў, прасіла ў малітве Бога, каб прыняў яе дух у святым горадзе. Калі«Божым наканаваннем... занядужыла і пачала хварэць», то паслала купіць сабе дамавіну ў камры Святой Багародзіцы. Праз 24 дні Ефрасіння «аддала душу ў рукі Бога жывога... і ўвайшла ў пакоі нябесныя».<span>Твор заканчваецца пахвалой Ефрасінні Полацкай.
Держи:)</span>
Вот пожалуйста у меня в школе это проверили сказали правильно всё
<span>1)Спявае зіма - аўкаецца,
Касматы лес хісткага
Стозвоном хвойніку.
Вакол з сумам Глыбокім
Плывуць у краіну далёкую
Сівыя аблокі.
А па двары завіруха
Дываном шаўковым сцелецца,
Але балюча халодная.
Верабейчыкі гуллівыя,
Як дзеткі сіратліва,
Прыціснуліся каля акна.
Ахаладалі птушкі малыя
Галодныя, стомленыя,
І ціснуцца шчыльней.
А завіруха з ровам шалёным
Стукае па аканіцах звешанай
І злуецца ўсё мацней.
І дрэмлюць птушкі далікатныя
Пад гэтыя віхуры снежныя
У мерзлага акна.
І сніцца ім выдатная,
У ўсмешкі сонца ясная
Прыгажуня вясна.</span>
<span>2)Белая бяроза
Пад маім акном
Принакрылась снегам,
Дакладна срэбрам.
На пухнатых галінках
сьнежнаю аблямоўкай
распусціліся пэндзля
Белай махрамі.
І ці варта бяроза
У соннай цішыні,
І гараць сняжынкі
На залатым агні.
А зара, ляніва
Абыходзячы вакол,
обсыпает галінкі
новым <span>срэбрам</span></span>
Хлеб - наш бацька, вада – маці.
Булка ўсюды добрая: што ў нас, што ўдалечыні, што за морам.
Без калача мясам сябе не накорміш.
Пасля салёнага добра п'ецца, пасля хлеба – спіцца.
Вырашчаны сваімі рукамі хлеб можаш хоць усю ноч ёсць.
У чыім доме булку ясі, таго і парадкі варта гонар.
Быў бы ў доме хлеб, ўсё астатняе само наладзіцца.