Только русские
Повторение - мать учения
Сделал дело - гуляй смело
Бабьи сборы – гусиный век
Жили славой, а умерли – чужой саван
На брюхе шелк, а в брюхе-то щелк
Пушинка к пушинке – и выйдет перинка
Три бабы – базар, а семь – ярмарка
Женские умы – что татарские сумы
Женский обычай – слезами беде помогать
Родись человек – и краюшка хлеба готова
Родится роток – родится и кусок
Хлеб да живот – и без денег живет
Голод – сварливая кума: грызет, поколь не доймет
Сыт конь – богатырь, голодный – сирота
Пока и мы человеки – счастье не пропало
Иное время – иное бремя
Серенькое утро – красный денек
Поглядишь – картина, а разглядишь – скотина
В праздник – Груша, а в будень – клуша
Аўтар у вобразе баьра паказвае не толькі жывёльныя якасці, але і чалавека. Бабёр падобны на бацьку, які клапоцціца пра сваю сям'ю.
Стары бабёр-гэта стары,клапатлівы і мудры бабёр. Ён помніў пра тое, што яму расказвалі старыя бабры, яго бауькі і ён ведаў , што толькі ён алўін можа прывесці туды сваю сям'ю. І ён вырашыў шукаць то места пра якое яму раскаўвалі. У канцы аповесці бабёр знайшоў тое месца і прывёў туды сваю сям'ю.
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
У меня есть своя комната.В ней я обычно делаю уроки,играюсь с сестренкой.В моей комнате стоит большой шкаф,где я кладу свои вещи,мой личный стол для уроков.Комната-это мой личный уголок,где я чувствую себя спокойно,комфортно.
