Вуснае маўленне – гэта гаворка якая гучыць, у ёй выкарыстоўваецца сістэма фанетычных і прасадычных сродкаў выказвання, яна ствараецца ў працэсе гутаркі. Для яе характэрныя слоўная імправізацыя і некаторыя моўныя асаблівасці: свабода ў выбары лексікі, выкарыстанне простых прапаноў, ўжыванне пабуджальных, пытальных, клічных сказаў рознага роду, паўторы , няскончанасць выказвання думкі.
Пісьмовае маўленне – гэта гаворка графічна замацаваная, загадзя абдуманая і выпраўленая, для яе характэрныя некаторыя моўныя асаблівасці: кніжнай лексікі, наяўнасць складаных прыназоўнікаў, строгае выкананне моўных нормаў, адсутнасць внеязыковых элементаў. Пісьмовае маўленне звычайна звернутае на глядзельнае ўспрыманне. Кожны пісьмовы тэкст – гэта складанае выказванне аб рэчаіснасці.
Залатыя рукi,мяккi характар,хвост цягнiка,цеплыя словы-словы ужыты у пераносным значэннi .
Цеплыя словы матлi так грэюць сэрца .
У мяне мяккi характар.
У майго дзядулi залатыя рукi.
Я спазнiуся i убачыу толька хвост цягнiка.
Во первых не сонцам а солнцах
Адгадка - гэта яйка (яйцо).
Назоуник- часцина мовы, якакая абазначае прадмет и адказвае на пытанни хто? што? : дом, вулица, чалавек.
Агульнае граматычнае значэнне назоуника- гэта значэнне прадмета.
Назоуники бываюць трох родау: мужчынскага, жаночага и ниякага.
Змяняюцца назоуники па ликах и склонах.
У сказе назоуники часцей за усе з'яуляюцца дзейникам ци дапауненнем.
