Ая Радзіма — Беларусь. Гэта краіна адна з самых прыгажэйшых у свеце. Беларусь размешчана ў лясной зоне. Лясы займаюць вялікую частку маёй краіны. А колькі ў Беларусі рэк і азёр! Болын за ўсё іх у паўночнай частцы. На поўдні маёй краіны размяшчаюцца балоты. Разнастайны раслінны і жывёльны свет нашай краіны ўражвае сваёй прыгажосцю і непаўторнасцю. У нас жыве птушка, якая з'яўляецца сімвалам Беларусі. Гэта — бусел. Нашу краіну так і называюць «зямля пад белымі крыламі».
Прыгажосць роднай зямлі, непаўторнасць яе прыроды неаднаразова алісваліся нашымі пісьменнікамі: Я.Купалам, Я.Коласам, У.Караткевічам, Н.Гілевічам, Р.Барадуліным і іншымі. У.Караткевіч у вершы «Бацькаўшчына» з гонарам апісвае сваю радзіму, нашу Беларусь. Р.Барадулін у вершы «Ад сівых гадоў...» апявае прыроду нашай краіны, захапляецца яе краявідамі, мовай.
<span> Я вельмі люблю сваю краіну, ганаруся тым, што я — беларус.</span>
У старым вясковым парку расло шмат дуплаватых дрэу. Iх аблюбавала вялiкая савiная сям'я. Хороша жылося птушкам. Хапала iм корму у садах i на падворках. Людзi не крыудзiлi птушак. Яны радавалiся знiкненню шкодникау на агародах, у садах.
Мядзведзь-это на белорусском языке будет так.
Чысцюля Хлопчык уладкаваўся на беразе, закінуў вуду. Сядзіць, чакае. Раптам ён убачыў, як на бераг выпаўз з вады невялікі звярок. Хлопец здагадаўся, што гэта андатра.
Адатра не звяртала на чалавека ніякай увагі і занялася сваім туалетам. Яна сядзела на задніх лапках, а пярэднімі прыгладжвала мокрыя валасы на галаве, на шчоках, на патыліцы, на шыі. Пярэднія лапкі яе нагадвалі маленькія чалавечыя рукі. Толькі пальцаў на іх было не пяць, а чатыры. Вось яна чухае і скрабе правай пярэдняй лапкай левае плячо, а потым абедзвюма лапкамі чысціць поўсць на жываце.
<span>Хлопчыку надакучыла сядзець нерухома. Ён толькі заварушыўся, як андатра слізганула ў ваду.
Все с большой букры чырвоныя радки.
</span><span>
</span>