<em>Сонечнае пауднёвае акно асвятляла пафарбаваную падлогу, шафу ля дзвярэй, снежна-белыя пасцелi з вышываннем на падушках, фотакарткi на сценах.
</em><em>Сонечнае, пауднёвае, </em><em>пафарбаваную, </em><em>снежна-белыя - азначэнні
</em><em>акно - дзейнік
</em><em>асвятляла - выказнік
</em><em>падлогу, </em><em>пасцелi з вышываннем, </em><em>фотакарткi - дапаўненні
</em><em>ля дзвярэй, </em><em>на падушках, </em><em>на сценах. - акалічнасці</em><em>
</em>
Жэня,Алеша,и Янка вярталися з грыбоу.Сення яны натрапили на грыбную мясцину,набрали поуныя кошыки баравикоу.Настрой ва усих быу цудоуны.Хлопчыки весела перагавопвалися,хвалилися сваим лепшыми знаходками.Неузабаве стары бор скончыуся.Хутка павинна была паказацца их веска.Сябры прыбавили кроку.Назоуники Жэня,Алеша и Янка . Аднакараневыя словы грыбоу,грыбную----корень-грыб;Назоуники змяняюца гэта Хлопчыки,и Сябры.
Ружы , гваздзiкi , васiльк<span>i
- ----- -- ---- - - - ----</span>
Вяртанне ў бацькоўскі дом, родныя мясціны - паход у будучыню.
<span> «Ніякія думы чорныя не змогуць», даводзіць герой М. Гарэцкага мудры дзед Яхім студэнту Архіпу, калі будзе моцнай сувязь з родным карэннем, калі «часцей у роднае гняздзечка» залятаць і чэрпаць там, у гэтай святой прошчы сілы, што дапамогуць выстаяць у любыя буры і віхуры. </span>
<span> Любоў да сваіх вытокаў, «роднага гняздзечка» - гэта не проста пачуццё, а інстынкт усяго жывога. Такі ж самы, як і інстынкт самазахавання. I чым мацнейшы ён у чалавеку, тым мацнейшая яго сувязь з родным карэннем, тым устойлівей будзе чалавек на зямлі. </span>
<span> Пісьменнікі вывяраюць сваіх герояў інстынктам лёту, выпрабоўваюць матывамі вяртання ў родныя гнёзды. </span>
<span> Галоўнаму герою рамана Я. Брыля «Птушкі і гнёзды» Алесю Руневічу, як быў яшчэ хлапчуком, маці, прадучы кудзелю, расказвала, што смецюхі, якія на дварэ грабуцца разам з вераб'ямі, - гэта жаўранкі. Тыя самыя жаўранкі, што вясною звіняць з паднябесся званочкамі. А ўзімку, халадамі ды завеямі, грабецца сабе ў конскім гноі ды толькі цвіркае. I нікуды ён не ляціць... </span>
<span> Шэрым смецюхом, што вось сядзіць ды толькі цвіркае, здаўся Алесю Змітрук Саладуха, зямляк з Навагрудчыны. </span>
<span> Птушкай паляцеў бы ён туды, дзе авёс косяць, дзе бульбянішчы пахнуць, а каля градаў пройдзеш - есці захочацца. А як да справы - «я гэта ў кут». Хораша гаварыў Змітрук, што па ядзе ў няволі яшчэ можна пражыць, але ж нуда чалавека поедам есць. Але толькі гаварыў. Ад Алесевай прапановы рыхтавацца да палёту, а потым і ляцець разам адмовіўся. Не пераканалі і Алесевы довады, што родная зямля гарыць у полымі вайны, а яны стаяць на гэтым беразе ды пазіраюць: «А маем мы права стаяць, чакаць, пакуль народу нашаму так цяжка?» </span>
Устилка застелить расстилка расстилаю
