Паводзины
павод - корень.
зин - суффикс.
ы - окончание.
"Жыціе Еўфрасінні Полацкай"
Брэсцкая крэпасць - адно з тых мясцін, якое варта наведаць у Беларусі, і самая буйная славутая турыстычная мясціна ў горадзе Брэсце.
<span>Пасля вайны крэпасць не была поўнасцю адноўлена. На яе тэрыторыі для ўвекавечання подзвігу абаронцаў у 1969–71 гг. створаны мемарыяльны комплекс. </span>
Архітэктурна-скульптурны ансамбль мемарыяла ўключае ў
сябе галоўны манумент "Мужнасць", штык-абеліск, скульптурную кампазіцыю
"Смага", плошчу Цырыманіялаў, 3 рады мемарыяльных пліт з пахаваннямі
загінуўшых, руіны і ўцалелыя збудаванні крэпасці, музей. <span>Мемарыял пачынаецца з манументальнага галоўнага ўваходу ў выглядзе вялізнай зоркі, прарэзанай у бетонным блоку. Тут гучыць песня А.Аляксандрава "Свяшчэнная вайна" і ўрадавае паведамленне аб нападзе на Савецкі Саюз войскаў нямецка-фашысцкай Германіі.</span><span>Кампазіцыйны цэнтр ансамбля – манумент "Мужнасць", пагрудная скульптура воіна вышынёй 33,5 м, на адваротным баку якой размешчаны рэльефныя кампазіцыі, якія расказваюць пра асобныя эпізоды гераічнай абароны крэпасці.</span><span>100-метровы абеліск "Штык" відаць з
любога месца крэпасці і звязаны з асноўным манументам "Мужнасць" 3
радамі надмагільных пліт. Вядомы імёны толькі 216 з 850 пахаваных тут
абаронцаў крэпасці. </span><span>Скульптурная кампазіцыя"Смага"
- фігура савецкага салдата, які, абапіраючыся на аўтамат, з апошніх сіл
спрабуе дацягнуцца да ракі і зачэрпнуць каскай вады. Помнік прысвечаны
мужнасці абаронцаў крэпасці, якія без ежы і піцця на працягу многіх дзён
трымалі абарону.</span><span>Асноўная частка мемарыяла - плошча Цырыманіялаў, дзе праходзяць масавыя ўрачыстасці.</span><span>Перад руінамі былога інжынернага ўпраўлення гарыць Вечны агонь.</span>
У вячэрні час на тэрыторыі крэпасці ўключаецца дэкаратыўная падсветка
Лес, лясны, узлесак, пералесак, лесавік, ляснічы
6 дзе сёння стаяць муры Магілёва, калісьці "драмала пушча ў сотні гоняў". У ёй жыў Машэка, "разбойнік страшны на ўвесь мір".
Даўней было шмат асілкаў. Машэка "дзіцём нясці ўжо мог калоду, якой трох сталых - не маглі". Аднак па натуры ён быў ціхі і лагодны. Змяніўся хлопец, "да крыві людской стаў ласы, сваё пакінуўшы сяло", праз дзяўчыну.
Машэка і Наталька былі аднагодкі. Сябравалі ў дзяцінстве, а "пасля і самі не спазналі", як прыйшло каханне. "Наталька ў вёсцы між сваімі найпрыгажэйшаю была". Не адзін хлопец ціха ўздыхаў па ёй, зайздросцячы Машэку.
Хлопцу выпала чарга гнаць плыты на Украіну. Вярнуўшыся ў вёску, ён даведаўся, што Наталька жыве ў доме багатага баярына, што дзяўчына "зраклася мілага свайго".
Не меў Машэка такой сілы, каб разваліць сцены замка, дзе быў вораг з яго каханай. 3 дня ў дзень хмурней ён станавіўся, расла ў ім помста.
Дачакаўшыся вясны, Машэка ўцёк у пушчу.
Спачатку дань жыццём плацілі
Яму адны багатыры,
Пасля знаходзілі ў магіле
Спачын і вёсак жыхары
