Я заўседы любіў хатніх жывел. Напэўна, гэтая любоў перадалася мне ад бацькоў, якія заўседы трымалі дома небудзь кошачку, альбо сабачку, альбо хамякоў. Маей маме заўседы падабалася даглядаць за гадаванцамі. Менавіта яна і прынесла нам дадому Маришу - сіямскую кошачку.

Мариша жыве ў нашым доме толькі тры месяцы, але я яе ўжо вельмі палюбіў. Марго каля паўгода, яна вельмі прыгожая, а яе шэрстка вельмі мяккая і бліскучая. Я амаль заўседы сам даглядаю за ей, маю яе ў ваннай, даю ей кашэчую ежу і гуляю з ей. Марго вельмі не любіць ванну. Звычайна яна вельмі спакойная, але калі на яе падаюць ўсяго толькі некалькі кропель вады, яна становіцца сама не свая, драпаецца, вырываецца, спрабуе збегчы. Менавіта таму я маю яе вельмі рэдка.

Таксама Мариша з усіх членаў нашай сям'і любіць больш за ўсяго толькі мяне. Я заўседы гуляю з ей, часта яе гладжу. Бывае, яна сядзе да мяне на каленкі, ўляжацца ямчэй і пачне мурлыкаць. Нават калі я раблю ўрокі, я не праганяю яе, бо яна мне ніколькі не перашкаджае. Часцяком яна прыходзіць да мяне ноччу, калі я сплю, ўляжацца побач і зноў пачынае мурлыкаць. Часам я ад гэтага прачынаюся, але потым хутка засынаю пад яе мернае варкатанне.

Я люблю Маришу. Мама і тата таксама яе любяць. Таму, я думаю, яна стала сапраўдным сябрам нашай дружнай сям'і.

Подробнее - на Znanija.com - znanija.com/task/12012022#readmore

0 0

4 года назад