На схил, па яким падыма уся барыс, упау цень. Удалечыні, дзе ляжала ціхае поле, цямнела вялікая вёска.Люблю прагуляцца па лесе раніцай, калі на траве яшчэ блішчыць раса.Вада пагойдвае лодку, калі набліжаецца цйеплаход. Виктар николи не забудзе, з яким хваляваннем ен гнау сваю першую баразну.
Восеньскі ранак надыходзіць павольна. Лежачы ў ложку, я назіраю, як у акне паступова разгараецца ранішні святло. Яно бледны і няяркае, не тое, што летам. Улетку сонечныя прамяні так і б'юць у акно. А тут не зразумееш, развіднела ўжо ці не.
Воблачна восеньскім раніцай. А яшчэ холадна. Калі апоўдні можа прыгрэць сонейка, то раніцай дакладна не памылішся з вызначэннем часу года. Восень з'яўляецца восень: яна сустракае сырасцю, золкасць, вятрамі.
Але сённяшнюю раніцу ціхі. Толькі лісце дрыжыць на дрэве за акном. Яно яшчэ зялёныя, але без яркага сонечнага святла здаецца бледным. Такога раніцы ўсе колеры на вуліцы становяцца няяркія. У гэтым ёсць сваё хараство, я разумею. Няма лішняй стракатасці, напрыклад. Але асабіста мне такое не вельмі падабаецца.
Пачынаеш цаніць хатні ўтульнасць і цёплае коўдру, з-пад якой не хочацца вылазіць. Мая мама любіць на выходных адлежацца ў ложку з самай раніцы, пад цёплым пледам. Не таму, што яна гультаяватая, а таму, што ёй так утульна. Такі вось восеньскі адпачынак для дарослых. Я, напрыклад, усё роўна ў ложку не ўтрымаюся! Мне хочацца на вуліцу пагуляць, пабегаць. А яна заварвае каву, дадае туды малако і ставіць ноўтбук на калені.
Але сёння пятніца - трэба ісці ў школу. Паветра на вуліцы холадна, чыстае і свежае. Яно бадзёрыць і дае сілы. За гэта я люблю восень. Хочацца прама ўдыхаць яе!
Над галавой крычаць чароды птушак, а наогул прырода маўчыць. Чутны толькі шум горада. Але я не маркочуся восеньскім раніцай. Я іду ў школу, а там мае сябры. У школе шумна і весела, пакуль, вядома, усё не займалі за парты.
Ответ:
Родны
Объяснение:
По русскому родной, а по белорусском родны
Правильно -----------------------------
<span>"Скажы, калі ласка, якая зараз гадзіна" - папрасіла дачушка непадымаючы галавы ад падушкі і (не)расплюшчваючы вочы. Маці незадаволена зірнула на гадзіннік і абвясціла: "Ты ўжо спазнілася - час табе непатрэбен". Дяўчынка насунула на галаву коўдру, але тут жа падскочыла на ложку і акругліла і без таго вялікія вочкі. "Я ж прасіла цябе пабудзіць загадзя" - закрычала яна з абурэннем. "Я і буджу цябе ўжо на працягу паўгадзіны, а ты ўсё ніяк не можаш падняцца" - не весела гаварыла матуля. "Збірайся хутчэй, можа і паспееш".</span>
