Дажджавыя воблакі, смачны сняданак, моцнае жаданне, верны сябар, позні госць
Раніцаю неба раптам зацягнулі <u>дажджавыя</u> воблакі.
воблакі (якія?) дажджавыя
У Сашы ўзнікла <u>моцнае</u> жаданне пайсці дадому.
жаданне (якое?) моцнае
<u>Верны</u> сябар заўсёды падтрымае цябе ў горы.
сябар (які?) верны
<span>Жыў-быў на лясной палянцы Зайка. Аднойчы пасадзіў ён
чатыры яблынькі. Перазімавалі дрэўцы, вясною сокам наліліся, зазелянелі. Кожнае
лета Зай ка з азярца вядзерцам ваду насіў і яблынькі паліваў. Праз гадоў
колькі Зайка налюбавацца не мог на свой садок. Восенню галінкі дрэў гнуліся ад
спелых пла доў. Добры садоўнік атрымаўся з Зайкі!</span>
—Добрага дня! Якая пара года Вам больш за ўсё падабаецца?
—Мне падабаецца восень.
—Што Вас прыцягвае да яе?
—Мяне прыцягвае вясёлы колер лістоты. Шум лістоты пад нагамі, калі іду па тратуару.
—А якая пара Вам яшчэ падабаецца?
—Яшчэ я люблю вясну.
—Чаму?
—Таму,што ў гэты час уся прырода ажывае і радуе вока сваімі кветкамі.
Васіль Быкаў
"Сотнікаў<span>"
1) </span><span>Замковы зрэагаваў у час, стрэл зноў аглушыў, але гэты раз ён паспеў
адхінуцца і за пылам ад стрэлу ўбачыў — тое, што за секунду да таго было
танкам, хруснула, нібы шкарлупіна ад яйка, і ад нутранога магутнага
выбуху буйнымі часткамі разляцелася ў бакі.
2) </span><span>Рыбак, нібы замініраваную паласу, з зацятым страхам перабег тую
праклятую дарогу, так неспадзявана і не ў час выніклую перад імі, і тут
жа выразна адчуў, што зрабіў няўдала.
3) Ё</span><span>н выпусціў
запар тры камяні, немец, ухіляючыся, спехам страляў, Сотнікаў круціўся
доле, бы ўюн, — і ад куль і ад капытоў, на шчасце, яму пасаблялі бабкі, і
ён скакаў вакол іх, нібы заяц.
4) </span><span>Калі ў камеру вярнулі Рыбака, Сотнікаў, нібы труп, ціха ляжаў у забыцці, прыкрыты шынелкам.
5) </span>Бацькі, напэўна, не было ў ягонай каморцы, адкуль неслася звыклае
рознагалоссе двух дзесяткаў гадзіннікаў — нібы цвіркатанне конікаў у
лузе.
Ивняк, черн<u><em /></u><em />отал, чернолоз
