Памятью нацыональному белорусскому писателю .
Васіль Быкаў
"Сотнікаў<span>"
1) </span><span>Замковы зрэагаваў у час, стрэл зноў аглушыў, але гэты раз ён паспеў
адхінуцца і за пылам ад стрэлу ўбачыў — тое, што за секунду да таго было
танкам, хруснула, нібы шкарлупіна ад яйка, і ад нутранога магутнага
выбуху буйнымі часткамі разляцелася ў бакі.
2) </span><span>Рыбак, нібы замініраваную паласу, з зацятым страхам перабег тую
праклятую дарогу, так неспадзявана і не ў час выніклую перад імі, і тут
жа выразна адчуў, што зрабіў няўдала.
3) Ё</span><span>н выпусціў
запар тры камяні, немец, ухіляючыся, спехам страляў, Сотнікаў круціўся
доле, бы ўюн, — і ад куль і ад капытоў, на шчасце, яму пасаблялі бабкі, і
ён скакаў вакол іх, нібы заяц.
4) </span><span>Калі ў камеру вярнулі Рыбака, Сотнікаў, нібы труп, ціха ляжаў у забыцці, прыкрыты шынелкам.
5) </span>Бацькі, напэўна, не было ў ягонай каморцы, адкуль неслася звыклае
рознагалоссе двух дзесяткаў гадзіннікаў — нібы цвіркатанне конікаў у
лузе.
Свой хлеб — і на калодзе абед.
Адзін хлеб не прыядаецца.
Галоднаму і луста смачная.
Хлеб не зяць — паглядзяць ды з'ядзяць.
Хлеб гара не родзіць, але з хлеба не зводзіць.
Ідзеш на часок — бяры хлеба кусок. Едзеш на дзень — бяры хлеба на тыдзень.
Хлеб не свякроў, з'ядзім да Пакроў.
Калі хлеб у возе, то няма бяды ў дарозе.
Здзек над хлебам — грэх.
Хоць вялікая луста, ды ў сярэдзіне пуста.
Не на тое я хлеб спёк, каб ён за парог уцёк.
Абы хлеба кусок — будзе жыць пастушок.
Галоднаму і луста смачная.
