Скажите а что нужно сделать?
ЮРЫЙ СТРИГУНЮрий стрыгуна
Аповяд пра вайну
каментаваць Надрукаваць
У дзяцінстве хацелася плакаць, калі бачыў старога. Думалася, што ён хутка памрэ. Роднага дзеда я прасіў распавядаць пра вайну. Думаў, калі ён перажыў яе, то будзе жыць яшчэ доўга.
Дзед пра вайну расказваў неахвотна. Усе апавяданні заканчваліся расповедам, як баба сустракала яго. Разам з іншымі жанчынамі штодня хадзіла на станцыю і выглядала цягніка. Туды ішла вясёлая. Вярталася плачу. Часам брала ў паходы маёй маці - тады яшчэ 6-гадовую дзяўчынку.
- Дачушка, калі прыйдзе наш бацька?
Маці адказвала нязменна:
- Як будзе дождж.
Аднак ні дзеда, ні дажджу не было. А потым у верасні пусцілася цэлы лівень. Радня не наважылася ісці. Калі масціліся спаць, нехта пагрукаў у акно. У сваёй гімнасцёрцы дзед прамок да ніткі.
Старэй замест дзядоў я пачаў шкадаваць інтэрнацкіх дзяцей. Інтэрнат - у 300 метрах ад маёй школы. Коратка стрыжаныя ў нязменных вельветавых касцюмах і чаравіках на тры памеру вялікіх, гэтыя хлопцы былі навальніцай раёна. Маглі адабраць грошы ці набіць. Але, калі я ўяўляў, што яны растуць без маці - хацелася плакаць з жалю.
- У іх нават няма дзеда, які б распавёў пра вайну, - думаў.
Класічнага інтэрната ў Астатнія даўно няма. Зараз гэта аздараўленчая школа. У сераду там адкрываюць мемарыяльныя дошкі. Двое былых выпускнікоў загінулі ў Данбасе.
Сучасныя дзеці - у вышыванках. У ўрачысты момант дырэктар зрывае тканіна з таблiчак. Калі ўсе разыходзяцца, разглядаю. І, што злева, кідаецца ў вочы. Каротка стрыжаны, шустры хлопец - тыповы интернативець. Надпіс "Дзмітрый Дибривный". Загінуў у храшчавым на Луганщине.
Не ведаю, пра што перад смерцю больш шкадаваў Дзмітрый: па любові, якую дадалі бацькі, па нармальным адзеннем, на які не змагла дзяржава, або з дажджом, якога паслаў яму Бог?
А можа, ён бы выратаваўся, калі б чуў дзеду апавяданні пра вайну?
Віцебск - адзін з найстарэйшых і найпрыгажэйшых гарадоў Беларусі. Гісторыя Віцебска налічвае больш тысячагоддзя. Насельніцтва горада складае амаль чатырыста тысяч чалавек, што робіць яго чацвёртым горадам у Беларусі па колькасці насельніцтва. Горад размешчаны на беразе Заходняй Дзвіны, а назва горада пайшла ад назвы яе прытоку - ракі Віцьбы. Сучасны Віцебск - гэта буйны адміністрацыйны, індустрыяльна-прамысловы і навукова-культурны цэнтр. Горад адрозніваецца непаўторным архітэктурным абліччам, асабліва ўпрыгожваюць Віцебск Касцёл Святой Барбары, Успенскі Сабор, гарадская ратуша. Знакаміты міжнародны фестываль "Славянскі базар" кожны год асвятляе горад яркім святочным салютам. У Віцебску шмат цікавых музеяў, напрыклад, вядомы цэнтр Марка Шагала. Таксама горад знакаміты сваім Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатрам імя Якуба Коласа. Незабыўныя ўражанні пакідае прагулка па старым горадзе, па пешаходнай вуліцы Суворава, на якой размешчана мноства помнікаў архітэктуры. Віцебск валодае развітой інфраструктурай, у горадзе шмат спартыўных і адукацыйных устаноў. Так як у Віцебску размешчаны пяць буйных універсітэтаў, ён прыцягвае шмат моладзі. Віцябляне слявятся сваёй гасціннасцю і добрым норавам. Як раз у Віцебску можна паспрабаваць лепшыя стравы беларускай кухні - верашчаку, мачанку, крамбамбулю і травяной збіцень, салодкую кулагу і прыгатаваны па старадаўніх рэцэптах чорны закісны хлеб. Віцебск зачароўвае і назаўсёды застаецца ў сэрцы, ён - сапраўдная каштоўнасць беларускай зямлі.
После слов: вачами, перед да,после мы, остольное сами)
1)бома-ы, жаночы род
Вялікі кол з зачэсаным плоскім канцом (у лесарубаў, плытагонаў); ва́га, рычаг.
2)бомы, -аў; адзіночны лік (рэдка) бома, -ы, жаночы род
Званочкі ў выглядзе пустых металічных шарыкаў з кавалачкамі металу ўсярэдзіне; прымацоўваюцца да хамута ці дугі.
