Ліса - рудая, хітрая, галодная, маладая
Заяц - русы, белы, стары, малады
Мядзведзь - белы, злы, вялікі, стары
Кветкі - белыя, блакітныя, прыгожыя, свежыя
Яблык - кіслы, салодкі, вялікі, смачны, зялёны
Елка - прыгожая, высокая, зялёная, роўная
У аповесці « Знак бяды » ўвага пісьменніка прыкавана да высвятлення тых сутнасных бакоў чалавечага характару, якія вызначаюць ўчынкі герояў і іх паводзіны ў суровых выпрабаваннях ваенных гадоў. І хоць героі Быкава – ні салдаты, не партызаны, а мірныя жыхары – хлебаробы, гэты твор напісаны менавіта аб барацьбе з ворагам. Выбар у якасці персанажаў сялян, прадстаўнікоў самай мірнай працы, дае аўтару магчымасць зрабіць выключна глыбокія абагульненні. “Знак бяды” – кніга пра тое, як нарастае дух супраціву ворагу, кніга пра непрымірымасці народа да захопнікаў. Гэта і складае галоўны канфлікт паміж узброеным ворагам і двума старымі з далёкага хутара, паводзіны і ўчынкі якіх вызначаюцца не зброяй, а вернасцю маральным ідэалам народа. Жыццё ставіць чалавека ў сітуацыю выбару, у якой праяўляецца яго сапраўдная сутнасць. Пра гэта сведчыць вопыт пакаленняў, адбыўся, напрыклад, у творах вуснай народнай творчасці: направа пойдзеш, сам загінеш, налева пойдзеш – каня страціш. І выбіраючы паміж гэтымі магчымасцямі, народны герой адхіляе адны маральныя рашэнні, сцвярджаючы іншыя і выяўляючы тым самым тыя ўнутраныя якасці, якія характарызуюць самае істотнае ў ім. Героі аповесці « Знак бяды» Пятрок і Сцепаніда Багацькі таксама робяць свой выбар, які вызначае іх лёс і месца ў суровых ваенных выпрабаваннях. Чаму аповесць названа « Знак бяды» ? Што стала знакам бяды для яе герояў ? Знакам бяды для Петрака і Сцепаніды стала агульная бяда народа – вайна. Можа, усё яшчэ абыйдзецца, спадзяюцца героі аповесці. Але знак бяды ўжо павіс над усёй іх жыццём, выяўляючы адну за іншы свае жахлівыя рысы.<span> Вось на хутар прыходзіць паліцай Гуж і пагражае Сцепанідзе расправай за актыўную працу ў калгасе, за тое, што працавала, што чалавекам была. А затым з’яўляюцца і немцы, якія будуюць масты. Яны размяшчаюцца ў двары. Патрэбны пакой для афіцэраў. Выселіць гаспадароў – хай жывуць у істопцы ! Трэба малако. Выпіваюць усё, што Сцепаніда надаіла, а калі на другі дзень выдаіла карову не да канца, фельдфебель пад рогат салдат збівае яе пісталетным ланцугом. Нямецкая салдатня знішчае ўсё Сцепанідзіна гаспадарка: курэй, карову – усё, што можна з’есці, з’едзена. Знак бяды праяўляецца і ў забойстве Янкі, у гвалтоўным згоне на працу Петрака, у тым, што нават гарэлкай гаспадар хутара не толькі не адкупліваецца, але наклікае на сябе яшчэ большую бяду. Знакам бяды становіцца карціна запусцення, якой пачынаецца аповесць. Тут пануе атмасфера няшчасці, усё жывое – у мінулым, і суровы тон разважанняў аўтара настройвае чытача на ўспрыманне разгулялася трагедыі. Суровыя і трагічныя дэталі спусташэньня : дзе-нідзе выглядае на паверхню вуглавы камень падмурка, аселы бугор цэглы, дзве каменныя прыступкі каля былога ўвахода ў сені ; аўражны алешнік, хутарскога поля, падступае ўшчыльную да двара; на месцы істопкі – густы куст шыпшыны сярод буйных зараснікаў дзядоўніку і крапівы; ад калодзежа нічога не засталося : вада, апынуўшыся без патрэбы, знікла ў глыбіні зямлі; варта апаленая аднабокая ліпа, і нават вароны чулі ў гэтым знявечаным дрэве знак нейкай бяды. Ганарлівая, незалежная Сцепаніда, і мяккі, падатлівасцю Пятрок адзіныя ў галоўным – у канчатковым выбары, у прыняцці адзіна магчымага ў такой сітуацыі рашэння. Натуры патрыярхальныя, Пятрок і Сцепаніда не адчуваюць варожасці да іншых людзей, але немцы з жалезнай заканамернасцю праяўляюць права заваёўнікаў, ўсведамляючых сваю беспакаранасць, і здзяйсняюць усё тое, што рабіць паміж людзьмі нельга. Калі, бачачы гэта, Сцепаніда адразу вырашае, што добрыя адносіны з імі наўрад ці магчымыя, то Пятрок яшчэ спрабуе адвесці бяду. Але сама логіка паводзін акупантаў не сумяшчальная з маральнымі ідэаламі герояў аповесці : несумяшчальныя чалавечую годнасць і патрабаванні рабскай зняважанасці, пакоры. У гэтым супрацьстаянні цвёрдасць Петрака праяўляецца з такой жа сілай, як і рашучасць Сцепаніды : « Біце ! Я вас не баюся! І Гітлера не баюся ! Вось і яму таксама! Скулля ўсім вам ! ». Гэтая сцэна нагадвае іншую. У падпаленай істопцы, задыхаючыся, Сцепаніда бачыць, як гойсаюць фашысты, тыя, што шукаюць бомбу. Ня даюць ім спакою ні днём, ні ноччу. І гэтая нечаканая думка прыносіць заспакаенне і становіцца апошнім проблескам скатаванага свядомасці перад забыццём, з якога яна ўжо не вярнулася. Калі Пятрок і Сцепаніда разумеюць, што вайна – гэта і асабістая іх перамога, усе іх жыццёвыя клопаты сыходзяць на задні план. Страх за гаспадарку і ўласную жыццё знікае, з’яўляецца нешта больш важнае – нянавісць да новай улады, непакорлівасць перад гвалтам. Таму яны, гордыя, нязломныя ў сваёй чалавечай праўдзе, прымаюць смерць. Так у подзвігу Сцепаніды і Петрака праявілі сябе схаваныя за паўсядзённымі клопатамі, за знешняй падатлівасцю вялікія сілы чалавечай душы. Па – Горкаўскаму рамантычна і адначасова сурова, пакутліва гінуць героі В. Быкава, і ў іх гібелі мы бачым тое « бязумства храбрых ».</span>
«Жыція Ефрасінні Полацкай» («Аповесці жыцця і смерці святой і блажэннай і найпадобнейшай Еўфрасінні, ігуменні манастыра Святога Спаса і Найсвяцейшай Ягонай Маці, што ў горадзе Полацку»):Пачынаецца «Жыціе...» зваротам: «...Паслухайце ўважліва... памякчыўшы нівы сэрцаў вашых, і прыміце ў іх насенне ўратавальнага жыцця найпадобнейшай той, яе подзвігі і працу святую і любоў да Бога».Князь Усяслаў меў многа сыноў. У меншага яго сына Георгія нарадзілася дзяўчынка, якую назвалі Прадславай. Была яна вельмі здольнай да кніжнай навукі. Шырока разышлася слава пра яе мудрасць і прыгажосць. Князі пачалі пасылаць да бацькі Прадславы сватоў. Даведаўшыся, што яе збіраюцца выдаць замуж, юная князёўна сказала сабе: «Што ж учынілі нашыя роды, якія былі да нас? Жаніліся і выходзілі замуж і княжылі, але не вечна жылі; жыццё іх праплыло, і загінула іхняя слава, быццам прах, горай за павуцінне». Прадслава пайшла ў манастыр і пастрыглася ў манашкі пад імем Ефрасіння. Бацька, даведаўшыся, што зрабіла яго любая дачка, моцна перажываў.Спачатку Ефрасіння жыла ў мураванай келлі ў царкве Святой Сафіі. Потым епіскап Ілья па Божаму знаку адправіў маладую манашку ў Сяльцо, дзе стаяла царква Святога Спаса. Стаўшы ігуменняй, Ефрасіння дамаглася пострыгу сясцёр Гарыславы і Звеніславы.За 30 тыдняў Ефрасінняй была пабудавана каменная царква Святога Спаса і створаны пры ёй манастыр. У другую збудаваную царкву Ефрасіння унесла, з дазволу царградскіх цара Мануіла і патрыярха Лукі, абраз Божай Маці, напісаны пры жыцці яе.Сабрала Ефрасіння ўсіх сваіх братоў і аб'явіла аб рашэнні ісці ў Іерусалім. Перад адыходам загадала епіскапу Дыянісію пастрыгчы пляменніц Кірыяну і Волыу, назваўшы адну Агаф'яй, другую — Яўфіміяй.Дайшоўшы з братам Давідам і сястрой Еўпраксіяй да Іерусаліма, Ефрасіння цалавала гроб Госпадаў, прасіла ў малітве Бога, каб прыняў яе дух у святым горадзе. Калі«Божым наканаваннем... занядужыла і пачала хварэць», то паслала купіць сабе дамавіну ў камры Святой Багародзіцы. Праз 24 дні Ефрасіння «аддала душу ў рукі Бога жывога... і ўвайшла ў пакоі нябесныя».<span>Твор заканчваецца пахвалой Ефрасінні Полацкай.
Держи:)</span>