Нашы справы
У нашай вёсцы (ж.р., адз.л., М.скл.) я (займеннiк) сябраваў з Гануляй (ж.р., адз.л., Т.скл). Улетку яна(займеннiк)
часта прыходзіла да мяне (займеннiк). У руках (мн.л., М.скл.) дзяўчынка (ж.р., адз.л., Н.скл.) трымала вялікі кошык (м.р., адз.л., В.скл). Мы(займеннiк) беглі на агарод (м.р., адз.л., В.скл.) нарывалі
поўны кошык (м.р., адз.л., В.скл.) лебяды (ж.р., адз.л., Р.скл). Потым я(займеннiк) і Гануля (ж.р., адз.л., Н.скл.) неслі траву (ж.р., адз.л., В.скл.)
пражэрлiвым парасятам (мн.л., Д.скл).
<span>
</span>
<span> У апавяданні В.Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.</span>
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».
открытое поле.
так как лес-противополодное ему поле,а густой-противоположное открытое или свободное,можно написать редкое поле.
На вуліцы стаяў моцны мароз.
У такi марозны дзень зусім не хацелася ісці на шпацыр.
Наш дом быў марозаўстойлівы.
У маразілцы было шмат марозіва.
Корань - мароз *
Мы заўсёды жадаем адзін аднаму шчасця на розныя святы. Нават калі
развітваемся, мы кажам: “Шчасліва!”. А што азначае гэта слова? У кожнага
сваё тлумачэнне. З навуковага пункту гледжання — гэта філасофская
катэгорыя, якая мае на ўвазе ідэальны стан душы.<span>
Звычайна
людзі падзяляюцца на шчаслівых і тых, хто не бачыць свайго шчасця. А
яно складаецца з дробязей, якія даступныя кожнаму, толькі трэба
навучыцца іх заўважаць. Нам проста дадзена жыццё і ніякай інструкцыі да
яго не існуе, мы самі яе ствараем. Мы творцы сваёй долі, свайго шчасця.
Людзі
намагаюцца знайсці яго ў грошах, але чалавек хутка прывыкае да ўсяго.
Няма нічога, што зрабіла б яго шчаслівым назаўсёды. Але кожны з нас можа
ўспомніць хвіліны, калі без асаблівай прычыны на абліччы з’яўлялася
ўсмешка сапраўды шчаслівага чалавека.
Зараз, калі сачыць за навінамі,
можна пачуць страшныя рэчы: падлеткі, якія толькі пачынаюць сваё жыццё,
вырашаюць закончыць яго самагубствам, бо лічаць сябе няшчаснымі з-за
нейкіх дробязей, якія здарыліся з імі. Сучасная моладзь ранімая і
песіместычная, а менавіта новае пакаленне — будучае краіны. Наш час дае
шмат магчымасцей падлеткам знаходзіцца ў ідэальным стане душы:
удасканальвацца, займацца той дзейнасцю, якая падабаецца. А калі ўявіць,
што ўсе людзі, якія лічаць сябе няшчаснымі, закончаць жыццё
самагубствам. Колькі тады шчаслівых застанецца на свеце? “Жыццё даецца,
каб жыццё тварыць. Не марнаваць, не нішчыць, не бурыць”. А якое ж яно
хуткаплыннае! Таму мы павінны пакінуць след
пасля сябе. Жыццёвая мудрасць вучыць: калі ты з’явіўся на свет — ты
плакаў, а вакол цябе ўсе радаваліся, зрабі ж так, каб, калі ты будзеш
пакідаць свет, усе плакалі, а ты адзін усміхаўся. Трэба берагчы жыццё.
Быць шчаслівым і рабіць такім увесь свет.
Шчасце нельга сарваць,
злавіць, затрымаць, за яго трэба змагацца. І кожны чалавек змагаецца за
нешта сваё, асаблівае. Але не ўсе бачаць, што шчасце — гэта яскравае
сонейка, празрыстае і чыстае неба над галавой, цёплая ўсмешка матулі,
падтрымка бацькі, каханне. Шчасце знаходзіцца побач. Паглядзіце на сваіх
родных — вы маеце магчымасць бачыць, падыдзіце да іх — вы можаце
хадзіць, скажыце, як вы іх любіце, — вы можаце гаварыць, абдыміце родных
— вы умееце адчуваць. Вы шчаслівыя!</span>
