Прзо<u>дз</u>или па <u>у</u>згорках. на захадзе ц<u>я</u>кла р<u>э</u>чка.по<u>у</u>дня падступа<u>у</u> лес. на по<u>у</u>начы было б<u>а</u>лота.
Таму шта апечатка. Аўторы бязграматныя. Радзіма слова з вялікай літары заўсёды!
1) Калючыя iголкi, дзяўчына ў хустцы, марозны вечар, скошаная трава
3) Абступiлi возера, сцяной абступiлi, насустрач вясне, крыгi з шаргатам i трэскам, плывуць па рэках, пасля дажджу, дыхаў свежасцю i цеплынёй, разносiла на вёрсты i мiлi
4) На фотаздымке
5) Пайсцi ў сунiцы, iсцi па горадзе, расказваць пра таварыша, убачыць скрозь туман, маладзей за яго, два разы на тыдзень, падобны да бацькi
Вот это правила почетай и поймешь и выучи правила
Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца, але быў моцны вецер. Ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі , свістаў у яшчэ голых галінах прысад. Дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. Хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. На вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. А з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі.
Саша не рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы.
Ісці было прыемна і лёгка.
<span>Была хвіліна калі Сашу хацелася вярнуцца назад. Але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. Думкі пра Жэню не дадуць яму нi сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. Ды і нельга спыняцца на паўдарозе. Вунь ужо зусім недалёка лес. Не даходзячы да яго , трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой, а там і Ліпнікі. Бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. Надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (І. Шамякін).</span>
