<span>Скончыў работу — гуляй у ахвоту
</span><span>Любіш паганяць – любі і каня гадаваць
</span><span>Перш папрацуй, а тады й патанцуй
</span><span>Службу справіў — і гуляй
</span><span>Пад ляжачы камень вада не бяжыць
</span><span>Што напісана пяром, не выйме і сякера.
</span>
Жыла старая удава Тэкля. Яе муж Цыпрук ужо дауно памер. У их быу сын, якога пан забрау вучыцца у горад. У Тэкли на яго были вяликия надзеи. Але яе сын ёй дажа не писау. Пасля аканчання школы, яе сын пачал вучыцца у универсыцеце.
Тэкля зауседы гаварыла усем суседзям яки у яе сын. Аднойчы яна пайшла к яму у горад на каляды. Яна вельми доуга шукала яго хату. Кали яна прыйшла к яму, ен яе дажа не прызнау.
Час ад часу рыпеў калодзежны журавель, хутка апускаў вядро калодзежны журавель
Гляджу: ідуць па дарозе пан з чарнакніжнікам і раптам павярнулі да густога яловага лесу.
Грышку пакідаюць сілы: ён выпускае з рк дуду і падае, самлелы, на дол.
Ад гэтага крыку прачынаюцца парабкі, бягуць на дапамогу і знаходзяць яе ў сенцах: яна ляжыць як нежывая.
Карпа меў шмат парабкаў - было каму ісці з сярпом на жніво.
Мружыце вочы на святле - спалі, мала вам ночы, гультаі.
Толькі сказаў гэта - залятае ў вакно сарока, большая і зграбнейшая за іншых сарок, пёры на ёй белыя, як снег, вочы чорныя.
ЕСЛИ НЕ ОШИБАЮСЬ ТО ВОТ ЭТОТ ТЕКСТ
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.<span>Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю.</span>