Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.
Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.
Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.
Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Дзецi любавалiся сiнью яснага неба. Над шырынёй(шыр'ю) палёу́ лятау́ белы бусел. Дзядуля даражыу́ гэтай каштоу́най рэччу. Сiнью-канчатак ю, т.склон, шырынёй-канчатак ёй, т.склон, шыр'ю-канчатак ю, т.склон,рэччу-канчатак у, т.склон
Губаты яго паэтаму так и назвали тамушто кали дзеци лясничага пазнакомились з им то у яго нижняя губа адвисала ен быу дыхлик и не мог гулять но потым яго накармили и ен стау игрывы вот тольки зря яны яго прыручыли тамушто ен стал дамашним гэта яго и пагубило
Аутобус (доугi, вялiкi, зялёны)
Сонейка (жоутае, цёплае, круглае, вялiкае)
Сасна (высокая, зялёная, калючая)
Нiткi (тонкiя, чырвоныя, шаукавiстыя)
Ластаўчына шчабятанне
Люсін твар
Васілёва хата
беларуская зямля
хлебны квас
салаўіныя спевы
дзевяцігадовая дзяўчынка
драўляны стол
