ПОМОГИТЕ НАЙТИ ОТРЫВОК - ИВАН МЕЛЕЖ ЛЮДЗИ НА БАЛОЦЕ .НАЧИНАЕТСЯ ТАК _І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жні
ПОМОГИТЕ НАЙТИ ОТРЫВОК - ИВАН МЕЛЕЖ ЛЮДЗИ НА БАЛОЦЕ . НАЧИНАЕТСЯ ТАК _<span>І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі ты!.. » </span>А ЗАКАНЧИВАЕТСЯ _и косы чорныя густые
<span>І неспадзявана адбылося незвычайнае: ціхая, нявідная, у жнівеньскім
росквіце рабіна заружавела, зазырчэла яркім, кідкім хараством, гарачым
полымем агністых гронак. І не адны вочы, не абыякавыя, не ачарсцвелыя ў
жыццёвых пакутах да хараства, глядзелі здзіўлена, зачаравана: «Глядзі
ты!..» Як тая рабіна, цвіла ў гэтае лета Ганна. Яшчэ, здаецца,
учора была гарэза, падлетак, а вось ужо, глядзіце - у самай добрай пары
дзяўчына, у самай красе сваёй! Калі толькі вырасла! Глядзелі на
Ганну, разважалі і - за малым выключэннем прыдзір з жанок - згаджаліся:
выспела, нявеста, нічога не скажаш! Часам пры гэтых гаворках - асабліва
жанкі - успаміналі Ганніну маці-нябожчыцу, казалі, што дачка ва ўсім
выйшла ў матку. З аблічча - дык як вылітая: і невялікая ростам, і не
гладкая - худая, можна сказаць, і плечы, як у маткі, вузкія, і рукі
тонкія. І косы чорныя, густыя, аж блішчаць, бы намочаныя, і смуглявасць
на твары такая ж, і шчочкі таксама ж выпінаюцца. Іншы раз языкі
жанок - прыдзір ці зайздросніц - меркавалі, што грудзі ў Ганны
малаватыя, як кулачкі: чым толькі дзіця карміць будзе, калі давядзецца?
Але пры ўсім тым - нават прыдзіры і зайздросніцы не пярэчылі - Ганну
ніяк нельга было палічыць за кволую: збоку, з аднаго позірку відаць было
- крамяная ў Цімоха дзяўчына, дужая, сілаю ўся налілася! Вунь якая
пругкая ў хадзе, спрытная якая ў рухах, так і відаць - маладосць, сіла ў
кожнай жылачцы! <span>Той, каму быў час і ахвота прыглядацца, хто
лепш бачыў Ганну, заўважаў, што перамянілася яна не толькі з аблічча.
Багата што інакшае было і ў тым, як яна хадзіла між людзей, - стрымана і
паважней, як трымалася з хлопцамі, - стражэй і з нейкай кплівасцю.
Нават смяялася цяпер яна інакш, як дасюль, - смех быў ужо не
бесклапотны, не пусты па-дзіцячы, у ім таксама звычайна чулася
кплівасць; і штосьці як бы таілася ў гэтым смеху. І глядзела яна інакш, -
нядаўна адно дзікавата-цікаўнымі вачыма. Як і раней, не было,
здавалася, такой хвіліны, каб вочы яе, вільготна-цёмныя, падобныя на
спелыя вішні, былі абыякавыя, нудлівыя, увесь час блішчэла, ззяла ў іх
няўціхнае хваляванне. Але сачылі яны з-пад шаўкавіста-чорных смелых
броваў цяпер з падсцярожлівай, пільнай уважнасцю і, здавалася, толькі і
чакалі выпадку кпліва падсмяяцца. Іншы раз маглі яны, як і раней,
бліснуць весялосцю, але часта, вельмі часта гарэлі ў іх недавер'е і
насмешка. У іх таксама ж нешта таілася, у цудоўных вішнёва-чорных вачах.
</span></span>
Самой задали. Вот мой: Гляджу на сонца у вышыни -- И радасць абуджаецца. Вясновы промень дзесьци у душы Расплюшчыу вочы мне на хараство вясны. Спяваюць птушки дзесьци у цишы, И кветки распускаюцца. Ты прыгледзься да хораства вясны! Настрой адразу падымаецца.
Я хочу что бы все люди земли не воевали,жили счасливо и не в чём не нуждались. И берегли дары природы, потому, что она даёт всё еду, жильё и т.д.. В общем смысл сочинения в том, чтобы люди жили в мире и согласии.
Дом Гринёвых - жизненная и нравственная крепость с глубокими и мощными нравственными корнями. В доме Гринёвых размеренный, неторопливый ритм жизни, где каждый занят своим делом. В романе мы видим самый ответственный момент - когда надо решить судьбу единственного сына. Нелегко досталось Гринёву-отцу решение судьбы единственного сына. В родном доме отец благословил сына на службу и дал наставления.
Понятие чести воспитывается в человеке с детства. Вырасти бесчестным ему было, по-моему, практически невозможно. С детства мальчика окружали люди, честь для которых была превыше всего. Отправляя сына служить отечеству, старший Гринев на прощание сказал ему: “Прощай, Петр. Служи верно, кому присягнешь; слушайся начальников; за их лаской не гоняйся; на службу не напрашивайся; от службы не отговаривайся; и помни пословицу: береги платье снову, а честь смолоду”. И Петр берег. А. С. Пушкин показывает стройную картину Дома и семьи Гринёвых – это жизненная и нравственная крепость, где кроются глубокие и мощные нравственные корни. Именно из этой крепости вынес Пётр Андреевич Гринёв те нравственные ценности и ориентиры, которые так помогли ему в жизни.
И то и другое, если Вы имеете в виду поэму "Медный всадник".
Петербург
Пушкина – двойственный город, «слава России, но человек в нем, в
огромном городе, – песчинка» . Петербург Пушкина, с одной стороны
великая и прекрасная младшая сестра Москвы, «юный град Петров» , с
другой – чудовище, пожирающее жизни людей. Поэт выражает свою любовь к
блестящей царской северной столице и ненависть к городу, в котором царит
социальное неравенство.