Расце на гэтым агародзе бульба, цвіце мак, уздымаюць галоўкі сланечнікі (Б. Сачанка)
Чарнела неба ад хмар, шумеў голым веццем узлесак. (В. Быкаў)
Нарэшце ўвайшлі ў лес; пад нагамі зашапацела пажоўклае, пакарабачанае лісце. (І. Гурскі)
Трапечуць чырванаватым лісцем маладыя асінкі, хваляцца сваімі ярка-чырвонымі гронкамі стройныя рабіны. (А. Раткевіч)
Цвітуць лугі, жаўцее проса, уздымае жыта каласы (С.Грахоўскі).
Да вытворных адносяцца прыназоуникi, якiя паходзяць ад самастойных часцiн мовы.
Напрыклад : <em>За выключэннем</em> , <em>з выпадку</em>, <em>з мэтай</em>, <em>з прычыны</em>, <em>на працягу</em>.
3)Калі мы гулялі на вуліцы я знайшоў новага сябра.
4)Мы разамаўлялі аб маіх адзнаках.
5)Мячык які упаў на зямлю лопнуў.
2)Эрудыраваны чалавек-гэта чалавек які многа работае.
1)Тое што мы называем шчасце заўсёды разам з намі.
Свой санет- муж.р.,адз. лик,Назоуны скл.
Прапрадзедау маих- Р. скл,мн. лик.,м.р.
Майго народа-Родны скл.,мужч. р.
З крыниц тваих- Родны скл.,жаночы р., множны лик
З тваёю журбою-Творны склон.,ж.р.,адз. лик.
Нашу мову-В. скл.,адз л.,ж.р.
Прырода - гэта натуральнае асяроддзе пражывання чалавека. І натуральна, што яму неабходна клапаціцца пра яе, пастаянна падтрымліваць яе, берагчы і захоўваць. У старажытныя часы людзі больш трапятліва і беражліва ставіліся да таго, што іх атачала. Многія культы, абрады і рытуалы сівой даўніны спрыялі таму, каб чалавек знаходзіўся ў гармоніі з прыродай. Аднак цяпер ад мінулай павагі да навакольнага свету не засталося і следу.
Сёння актыўна ажыццяўляецца выкарыстанне прыродных рэсурсаў, атмасфера неміласэрдна забруджваецца, ставячы пад сумнеў існаванне чалавека як выгляду. Што ж з намі адбываецца і як чалавецтва дайшло да такога стаўлення да прыроды? Гэта вельмі складанае пытанне, на які няма пакуль адназначнага адказу. Большасць людзей сыходзяцца на тым, што прычыны гэтай з'явы ляжаць у самым свядомасці чалавека, у яго спажывецкім сьветапоглядзе, якое выкладзена ў кароткай, але ёмістай фразе: «Бяры ад жыцця ўсё". У выніку атрымліваецца, што чалавек стаў на шлях адкрытага і нічым не прыкрывайце рабавання прыродных здабыткаў, і паступова губляе сваё чалавечае аблічча.
Калі так пойдзе і далей, то чалавецтва ў недалёкай будучыні чакае немінучая фізічная дэградацыя, і як прычына яе - дэградацыя духоўна-маральная. Гэта прывядзе да бясслаўнага канца ўсёй чалавечай цывілізацыі. Аднак канец яе будзе не ў зеніце славы, а хутчэй следствам страты чалавечнасці большасцю яе прадстаўнікоў.
Каб гэтага не здарылася, неабходна кожнаму з людзей зразумець сваё месца ў жыцці і ўсвядоміць, што толькі ў адзінстве з прыродай можна захаваць сябе і ўвесь род чалавечы ад духоўнай дэградацыі і немінучай гібелі.
