р а з й э ж а н ы ( над ж горизонтальная палочка)
у т р ы м а й э с' а ( над с горизонтальная палочка)
ш ч а р с' ц' в' э л ы
б' а с с о л' и
п а д ы г л' и ц а й
с х' и л' э н ы
п а ц' и с' н' э (над ц палочка)
1. Два браты глядзяць у ваду, а нiколi не сыдуцца. ( Берагi Ракi)
2. Стукае, грукае , а нiдзе яго не вiдаць ( Гром)
3. Без языка жыве, не есць , не п`е, а гаворыць. ( Радыё)
4. Як тая рэч завецца , што цэлы год лiчыць i нiколi не саб`ецца. (Каляндар)
Асабліва ў лесе зараз. Гэта восень: жоўтае
лісце, залатыя сцежкі, толькі
дзе-нідзе праглядаюць яшчэ па-летняму зялёныя ялінкі і сосны.
<span>
Асабліва самотна ў такі час у лесе — быццам ніводнай жывой душы навокал няма. Але лес жыве. І аб гэтым сведчаць
шматлікія сляды, пакінутыя яго жыхарамі на пажоўклым лісці. Калі пашанцуе, то ў асеннім лесе можна пачуць
і сапраўдную звонкую песенку. Гэта крыжадзюб — адзіная птушка нашых лясоў, якая выседжвае
птушанят нават да самых моцных маразоў. Заліваецца каля свайго гнязда, якое
надзейна схавана ў самай гушчыні яловых лапак.</span><span>
Але восень ёсць восень. Вельмі цяжка даводзіцца ў гэтую пару
працавітым лясным жыхарам. Раскопваюць капытамі лісце і гразь у пошуках апошняй травы алені і казулі, ціснуцца да жытла
чалавека, чакаючы надыходзячых маразоў, сінічкі і снегіры. Кожны
прыстасоўваецца, як можа.</span><span>
Дрэмле ў цішы дня лісцёвы лес. Шырока раскінулі цёмна-зялёнае
вецце магутныя дубы, цягнуцца ў вышыню стройныя хвоі, нібы праз дробную сетку
прапускае сонечнае святло ясень. Воддаль бялее гонкімі стваламі чарада бяроз, а
крыху правей распрасцёрся стромкі і роўны сасновы бор. Паветра насычана мядовым
пахам ліпы і смалы, расплаўленай сонцам на хвоях.
У лесе лістапад. Стракатыя дрэвы з хмызнякамі паволі
скідваюць долу свой дарагі асенні ўбор.
<span>Хораша ў гэты час прысесці дзе-небудзь на сухі пянёк або
бураломіну і паназіраць за гэтай прывабнай урачыстасцю ў прыродзе.</span></span>
Ответ:
Расла пры дарозе маленькая сцяблинка и радавалася сонцу .Ишоу для чалавек и прыбиу ботам сцяблинка да зямли . Пачала вянуць сцяблинка ,пакрывацца прыдарожным пылам .Мабыть , быу бы ей канец . Але па той дарозе ишоу з кийком добры чалавек и зауважыу бедную сцяблинку .Спыниуся , уткнуу свой киек падняу и падвязау да яго сцяблинку . Зямлю падрыхлиу и вадзицай палиу .
Объяснение:
ЮРЫЙ СТРИГУНЮрий стрыгуна
Аповяд пра вайну
каментаваць Надрукаваць
У дзяцінстве хацелася плакаць, калі бачыў старога. Думалася, што ён хутка памрэ. Роднага дзеда я прасіў распавядаць пра вайну. Думаў, калі ён перажыў яе, то будзе жыць яшчэ доўга.
Дзед пра вайну расказваў неахвотна. Усе апавяданні заканчваліся расповедам, як баба сустракала яго. Разам з іншымі жанчынамі штодня хадзіла на станцыю і выглядала цягніка. Туды ішла вясёлая. Вярталася плачу. Часам брала ў паходы маёй маці - тады яшчэ 6-гадовую дзяўчынку.
- Дачушка, калі прыйдзе наш бацька?
Маці адказвала нязменна:
- Як будзе дождж.
Аднак ні дзеда, ні дажджу не было. А потым у верасні пусцілася цэлы лівень. Радня не наважылася ісці. Калі масціліся спаць, нехта пагрукаў у акно. У сваёй гімнасцёрцы дзед прамок да ніткі.
Старэй замест дзядоў я пачаў шкадаваць інтэрнацкіх дзяцей. Інтэрнат - у 300 метрах ад маёй школы. Коратка стрыжаныя ў нязменных вельветавых касцюмах і чаравіках на тры памеру вялікіх, гэтыя хлопцы былі навальніцай раёна. Маглі адабраць грошы ці набіць. Але, калі я ўяўляў, што яны растуць без маці - хацелася плакаць з жалю.
- У іх нават няма дзеда, які б распавёў пра вайну, - думаў.
Класічнага інтэрната ў Астатнія даўно няма. Зараз гэта аздараўленчая школа. У сераду там адкрываюць мемарыяльныя дошкі. Двое былых выпускнікоў загінулі ў Данбасе.
Сучасныя дзеці - у вышыванках. У ўрачысты момант дырэктар зрывае тканіна з таблiчак. Калі ўсе разыходзяцца, разглядаю. І, што злева, кідаецца ў вочы. Каротка стрыжаны, шустры хлопец - тыповы интернативець. Надпіс "Дзмітрый Дибривный". Загінуў у храшчавым на Луганщине.
Не ведаю, пра што перад смерцю больш шкадаваў Дзмітрый: па любові, якую дадалі бацькі, па нармальным адзеннем, на які не змагла дзяржава, або з дажджом, якога паслаў яму Бог?
А можа, ён бы выратаваўся, калі б чуў дзеду апавяданні пра вайну?