Тэма верша - спадчына, асноуная думка - аб тым, што Радзіма займае найважнае месца ў жыцці кожнага чалавека. аўтар схіляецца перад ёй, любиць ўсёй душой і ўсім сэрцам. і кожны з нас,мабыць, павінен выпрабоўваць такія пачуцці да роднай зямлі.
Дрэвы спяць. Я гэта бачыў. Да апошніх хвілін каштан утрымліваў лісце - засохлыя, зморшчаныя, але яшчэ жывыя. Да апошніх хвілін ён чакаў сонечнага промня. Нельга кінуць куча жоўтых лісця на волю лёсу, у бруд. Да апошніх хвілін ён чакаў, змагаючыся з восенню, - і дачакаўся сонца ...
... Марознае раніца. Каштан засынаў. А лісце - зморшчаныя, засыхаючыя, усё яшчэ былі жывыя. "Да наступнай вясны", - спяваў лісток, пакідаючы галінку, і плаўна слізгаў уніз, падбадзёрваць прамянямі сонца. Куды ні глянь - усюды ляцяць лісце, бліскаючы сонцам, усюды ляцяць ніткі, з якіх ткуцца першыя па-сапраўднаму восеньскія дываны. Лістапад ...
Дрэвы - як людзі. Увесну - нараджэнне лісця, жыцця, летам - росквіт і радасць, восенню - сон пануры і настальгічны, і зрэдку - развітальны сонечны прамень, апошняя радасць, а пасля яе не шкада пакідаць абалонку і ляцець ўверх. Куды? Лістапад ...
А ўвечары - зоркі, а ўвечары - неба: не чорнае, але іншага колеру. І колер неба за дзень змяняецца, як часы года. Раніцай - светла-блакітны, днём - асляпляльна-сіні, блакітны, а ўвечары - цёмна-сіні з ружовай аблямоўкай, як чаша, і з гэтай чары льецца на нас жыццё і ўсё добрае. Ноччу колер - сінявата-чорны з зоркамі.
Вось і прайшоў першы дзень лістапада.
Здравствуй! Насколько я знаю, Музыку не измеряют вообще. Это не физическая величина, а просто название для обозначения духовной культуры человека. Если тебе интересно, то в минутах, а точнее в секундах, измеряют время, а в децибелах измеряют шум. Но ведь шум - это не Музыка, верно? Удачи!
Никаму
никаго
никаму
никаго
никем
об никем
1) Над полем звiнiць жаваранак.
2) Уздоýж дароги стаялi стройныя таполi.
3) Мы ехалi лугавой дарогай.
4) У садах ад сакавiтых антонавак гнулася голле яблынь.
5) У начным небе мiльгацелi зоркi.
Усе сказы апавядальныя.
ý - гэта нескладовая.