Было гэта
даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і
чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў
абліччы старца-жабрака.<span>
Пасля доўгіх гадоў
вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго
жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб
не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку.
Вялікі гнеў ахапіў
бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І
пераўтварыў ён
тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася
да нашых дзён. </span><span>
І пайшоў бог далей.<span> Праз
некалькі вёрст, на</span> высокім узгорку, убачыў ён
старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя,
сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго
сэрца той стравай, якую мелі.</span><span>
Узрадаваўся бог і
вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся, не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы
на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.</span><span>
<span>Голас бога: «Вялікі
дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці,
я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».
Вакол палаца сталі
сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца
благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.</span><span>
З таго часу, хто
да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.</span><span>
А назва гэтага
паселішча — <span>Свіслач.</span></span></span>
