Это основная часть либо заключительная
Сваё сачыненне я хачу прысвяціць ўсім маці . Мама - гэта першае слова дзіцяці. А колькі цяпла , клопату і любові напаўняюць гэтае слова. Мама дала нам жыццё ! Нялёгкая праца кладзецца на маміны плечы : праца , клопаты па хаце , а галоўнае - выхаванне дзяцей. Любая маці хоча , каб яе дзіця стаў сапраўдным чалавекам . Усе перашкоды ў жыцці мы пераадольваем разам з мамай. Мама пра нас клапоціцца ўсё сваё жыццё. У першы клас мы ідзем за руку разам з нашымі мамамі . Уся хатняя праца кладзецца на маму . У многіх дзяцей няма мам , але яны мараць, што калі-небудзь іх мама прыйдзе , і здзейсніцца дзіцячая запаветная мара . У нашым сяле ёсць сем'і , якія акружаюць клопатам і ўвагай не толькі сваіх дзяцей, але і чужых. Якое неабходна цярпенне , каб падпаліць дзіцячае сэрца, але як прыемна , што дзеці знаходзяць сям'ю. Мы часам не цэнім мам , забываючы аб тых цяжкасцях і праблемах , якія звальваюцца на мам , а яны ў цяжкую хвіліну заўсёды побач і гатовыя дапамагчы нам . А колькі пакут выпадае на матчыну долю . Уявіце сабе , калі роднае дзіця забіраюць у войска. Шмат можна прывесці прыкладаў , калі маці чакае сына з войска , і ніхто акрамя яе не можа зразумець перажыванні за сваё дзіця . Як яна хвалюецца , заўсёды піша яму лісты , цярпліва чакае адказу. Я памятаю , як перажывала Заякина Надзея Паўлаўна за сына Андрэя , калі ён праходзіў службу ў Чачні. А як ёй было прыемна , калі хлопцы са школы напісалі яму лісты , віншуючы з 23 лютага. Яна ў думках ўяўляла, як здзівіцца яе сын , як ужо будуць гарэць яго вочы , як з'явіцца ўсмешка на строгім салдацкім твары, калі атрымае ён лісты ад дзетак . І такіх гісторый у нашым сяле можна прывесці шмат.
Вось што ёсць пра вавёрку.
Выпадак у лесе
На залітай сонцам сасне прыхарошвалася вавёрка. Бачыла, што я сачу
за ёй, і нібы старалася мне спадабацца. Трымалася велічна, грацыёзна.
Здавалася, што яна адчувала сябе гаспадыняй і заклікала мяне смялей трымацца.
Раптам яна зляцела на зямлю і хутка пабегла туды, дзе сярод лесу
віднелася шырокая прагáліна. Калі я прыбег на палянку, вавёрка сядзела сярод
малінніку. Нахіляла лапкамі галінку, каб ямчэй было браць ягады, і ласавалася
малінамі, якімі шчодра былі абсыпаны кусты.
Я хацеў абысці вавёрку, каб не спудзіць, але яна сама выскачыла з
кустоўя, уселася на зялёнай галінцы елкі і, здаецца, радавалася, што прывяла
мяне сюды, у ягады.
Калі я вылез з малінніку, ужо вечарэла. На палянцы доўжыліся цені.
Я спалохаўся, што тут мяне застане ноч, бо не ведаў, у які бок ісці дахаты.
<span>Паводле У. Мяжэвіча</span>
Скошаная трава ужо добра падвяла на сонцы.
Падрослая высокай травой сцяжына вяла да самай леснiчоукi,
З выколiцы была добра вiдаць наша школа, размешчаная на ускрайку мястэчка.
Сонца ахутанае шэраю смугою, нясмела уставала з-за лесу.
Сцены хаты амаль напалову закравала насунутая грыбам страха з тоустым пластом вiльготнага моху.