<span>1. іншасказальнасць
2.</span><span> устарэлае слова, устарэлы выраз.
3. </span><span>беларускі лялечны тэатр
4.-
5. </span>вырашэнне канфліктаў шляхам узаемных саступак
6. старадауні мужчынскі убор
7. частка чаго-небудзь цэлага
8. сястра мужа ці жонка брата
____________________________
1. грэцкая мова
2. лацінская мова
3. лацінская мова
4. англійская мова
5. нямецкая мова
6. французкая мова
7. стара-грэцкая мова
8. нямецкая мова
3) 4,5
4) 1,6
5)1
6)1, 2,6
8) 1
Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.
Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.
І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.
Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А называлася гэта балота Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.
Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?
А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.
Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.
Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.
Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.
Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.
Сялянски хлопец,Адслужыушы тэрминовую памочникам камандзира взвода,ен застауся яшчэ и год 10 служыу старшыной роты,Нарадиуся на Арлоушчыне,але вяртацца туды не выпадала шансу,жыу у вяликай сям'е больше можно узнать в главе 11
Жыве ў Белавежскай пушчы прыгожы жыхар Алень, яму далі мянушку Алежка. Было гэта некалькі гадоў назад, абыходзячы мяжу, пагранічнікі пачулі нейкі падазроны шорах на паласе зямлі. Убачыўшы успышку свету ад ліхтароў, аляніха вельмі спалохалася і кінулася у глыбіню лесу. Але на ускопаным кавалку зямлі астаўся ляжаць нейкі белы камочак – маленькае навароджанае алянятка. Пагранічнікі доўга стаялі ічакалі, бо думалі, што аляніха вярнецца за сваім дзяцем. Але яна не прыйшла. Забралі пагранічнікі з сабой на заставу маленькую жывёлу. Паілі яе, кармілі так і вырасцілі. Імя яму далі Алежка. Ён быццам бы сабака хадзіў следам за пагранічнікамі.
Алежка нават басціся навучыўся і паддаваў пагранічнікам па адным месцы, трэба было толькі нагнуцца. У хуткім часе аддалі Алежку у запаведнік, паставілі яго у загон. Але чымсці яму гэта месца не спадабалася і пераскочыў алень у загон да зуброў. Зубры адразу не прынялі аленя, ганялі яго кругам, а потым і здружыліся.
Аднойчы пагранічнік накарміў Алежку бутэрбродам з чорнай ікрой.А алені ікру з роду ня любяць і не пераносяць, выплюнуў Алежка бутэрброд і затаіў на пагранічніка крыўду. Вось такі алень водзіцца у Беларусі.
