Сёння выдаўся ясны, сонечны дзень, хоць учора ён быў пахмурны. І мы, з сябрамі, вырашылі ісці ў лес па грыбы. Па дарозе туды, нам свяціла сонейка на ясным, сінім небе. Калі мы прыйшлі ў лес, то адразу ж адчулі водар свежага ляснога паветра. А навокал - такая прыгажосць: усе дрэвы і кусты былі ў залатым, барвовым і пурпуровым убраннях! Падчас паходу ў лес нам пашанцавала - мы назбіралі шмат розных грыбоў: і каштанавых баравікоў, і чырвоных сыраежак, і нават падасінавікаў. Задаволеныя і шчаслівыя мы накіраваліся дадому.
Гляджу: ідуць па дарозе пан з чарнакніжнікам і раптам павярнулі да густога яловага лесу.
Грышку пакідаюць сілы: ён выпускае з рк дуду і падае, самлелы, на дол.
Ад гэтага крыку прачынаюцца парабкі, бягуць на дапамогу і знаходзяць яе ў сенцах: яна ляжыць як нежывая.
Карпа меў шмат парабкаў - было каму ісці з сярпом на жніво.
Мружыце вочы на святле - спалі, мала вам ночы, гультаі.
Толькі сказаў гэта - залятае ў вакно сарока, большая і зграбнейшая за іншых сарок, пёры на ёй белыя, як снег, вочы чорныя.
Язык длинный, мысли короткие.
Язык иглы острее.
Язык до Киева доведет.
На языке мед, а на сердце лед.
Язык без костей: что хочет, то лопочет.
Идз восень.Па лясах и полях,усе аж зихациць,пазалотай и чырванню.У прывале нясе щодрая восень,сливы и грушы.Для усих подрыхтавала яна пачастунак.
