Иван Яковлевич Науменко — последний народный писатель Беларуси. Он получил это звание в 1995 году. С тех пор ни один отечественный писатель не удостаивался этого высокого звания. Кем же был Иван Яковлевич, что он сделал для литературы и почему сегодня его имя практически забыто?
1. Ўзяў, дрыжучы, я пяро і баюся пад гэтым цяжарам
Ці мо палегчы, няўдольнасьць засьветчыўшы гэтым,
Ці можа дзёрскасьцяй страх патаптаць і скарыцца
Волі вялікага мужа, каму забавязаны ўсім я.
2. Ўсё ж запытацца хачу я, і болей нічога,
Як, чытачу мой, даць рады зь пяром неслухмяным?
3. Целам сваім маналітным ён гэткі вялізны,
Што, калі з ранай сьмяротнай падзе на калены й сканае,
Трох паляўнічых маглі б сесьці на йлбе між рагамі.
4. <span>Вось ён які, наш бізон, што ў нас зубрам завецца!
5. </span><span>З выгляду зубар ня праўдзіць свае апісаньні, </span>
<span>Што прыпісаць усю моц намагаліся пысе.
6. </span>Людзі ў роднай зямлі запэўняюць, што ў сьвеце
Слава аб ім не прайшла, што нідзе ён ня знаны.
7. <span>Не захапляўся ніколі ні скураю я, ні рагамі, </span>
<span>Як разьбіралі на ловах у пушчы здабычу...
8. </span>Калі паданьні даўнейшыя праўдзяць дакладна,
<span>Вока згубіў у сутычцы ён, быў аднавокі.
9. </span>Княжы наказ, што бароніць і маці, і нашчадзь,
<span>Множыць тым самым багацьце ды скарбы краіны.</span>
1.Маладыя механiзатары старанна працуюць на камбайнах.
2.Жоўтыя матылькі праляцелі нiзка над кветкай.
<span>3.Малыя цяляткі ўпершыню засталіся адны ў полi.</span>
Разшырыли, близкучая,Ивановым,прагрызенна.
