Прыгожая, белая, незалежная, багатая, не вялікая. А если этого не достаточно то, задавай до слов вопросы якая? якое? якi? якiя?
Я не поняла на какую тему?
Фалькларыст і
вучоны Андрэй Беларэцкі ў пошуках цікавых гісторыяў трапляе аднойчы цёмнай
снежнай ноччу ў сядзібу Яноўскіх, што раскінулася пасярод глыбокага чорнага
лесу. Там ён сустракаецца з Надзеяй Яноўскай – маладой дзяўчынай, апошняй
прадстаўніцай свайго роду. Праз адзіноту і замкненасць свайго жыцця маладая
дзяўчына падаецца Беларэцкаму непрывабнай, блёклай. На твары яе – безвыходнасць
і страх будучыні. Старыя праклёны вяртаюцца, і Надзея, якой няма яшчэ
васемнаццаці гадоў, баіцца за сваё жыццё.
Маладая пані
разважае не па-дзіцячы. Адна ў збяднелым агромністым маёнтку, яна навучылася
жыць па-даросламу, шмат чытаць і думаць. Беларэцкі хутка разумее ў размовах з
гаспадыняй сядзібы, што яна не мае нічога агульнага са сваім продкам, які з-за
грошай здрадзіў сваёй зямлі і сваім людзям. Надзея – увасабленне найлепшага,
што насіла ў сабе беларуская шляхта – сумленнасці, высакароднасці, годнасці. І
ёй вельмі цяжка жыць цяпер у асяроддзі, дзе гэтыя якасці больш не шануюцца, а
шануецца толькі багацце і нажыва.
<span>
</span>
<span>Надзея Яноўская
хварэе на лунатызм, што робіць яе вобраз яшчэ больш недарэчным, непрыстасаваным
да рэальнасці. Яна быццам прывід, ходзіць па пакоях з высокімі столямі і
састарэлай мэбляй. Андрэй Беларэцкі закахаецца ў гэтую апошнюю прадстаўніцу
знатнага роду, вывезе яе са страшнага маёнтку ў лесе і ажэніцца з ёю. </span>
Ён ваду з сабой цягае ў мяхах,A злуецца i плюецца — немы жах.<span><span>Вярблюд</span>
Iдзе ён паважна, Шыпiць вельмi страшна.</span>I за пяткi ўсiх шчыпае, Лапкi, нос чырвоны мае.<span><span>Гусак</span>
Есць зялёную траву, I гаворыць так: „Му-Му".</span>Любiць грушу спелую, Дае вадзiцу белую.<span><span>Карова</span>
Ляжыць у балоце бервяно,</span>Зубастае i злючае яно.<span><span>Кракадзіл</span>
Крадзе нясушак, яйкi I гонiцца за зайкай.</span>Вось дык хiтрая краса Быццам полымя ...<span><span>Ліса</span>
Белым пiша словы, У школе ўсiм знаёмы.</span>Cябруе з чорнай дошкай, Знiкае сам па-трошку.<span><span>Мел</span>
Смачна ён у бярлозе спiць, Смокча лапу i сапiць.</span>А калi растане снег, Сцеражыся, чалавек.<span><span>Мядзведзь</span>
Днём я сплю, ноччу — спяваю,</span>Усё ў цемры заўважаю.На мышэй палюю ў полi,Не сустрэць мяне нiколi.<span><span>Сава</span>
Сам в сапогах, а хожу на голове.</span><span><span>гвоздь в боце</span>
Срежьте голову, вынем сердца,</span>дадим пить - состоянии говорить.<span><span>гусиное перо</span>
Летела уважении, на камень пала,</span>камень разбила, мертвых разбудили;мертвые встали, в дудачки сыграли.<span><span>курица, яйца и цыплята</span>
Сидит на палцы пани и шевелит губами.</span><span><span>мак цвице</span>
Сам верхом, а ноги за ушами.</span><span><span>очки</span>
Полно бочка муки, а наверху жуки.</span><span><span>пепел и углей</span>
Белая заржет весь лес пераела.</span><span><span>печь</span>
Летел птах через божий крышу,</span>крыльлями махнул, тяжело вздохнул:"Ой, боже ж мой, боже, здесь моя работа горит! "<span><span>пчела, церковь, свечи</span>
Ехал НЕ дорогой, сьцебу НЕ кнутом,</span>стекол НЕ полку, забил НЕ галку,шчыпав НЕ перья, Ел НЕ мяса.<span><span>рыбак и рыба</span>
В море дуба рубят - по всему миру щепки.</span><span><span>соль</span>
Без ушей, без глаз, а водит людей.</span><span><span>Трость</span>
Стоят два ставбы, на ставбах - кадки,</span>на дежцы - каравай хлеба,а на хлебе шерсть растет.<span>человек</span>
