Зіма амаль заўсёды прыходзіць раптоўна. Ціха і ўрачыста. Усё ў прыродзе замірае ў прадчуванні яе прыходу. Зямля, растузаная восеньскімі халоднымі дажджамі, начамі замярзае ледзяной скарынкай, ператвараючыся ў суцэльную непраходную золь. І здаецца, што цяжкім чорным хмарам канца не будзе, і ніколі ўжо не адступіць глейкая шэрая моразь. Але нешта мяняецца, становіцца яшчэ больш цямнее, паветра згушчаецца наэлектрызаваным прадчуваннем. Вось менавіта тады, калі напружанне дасягае невядомай мяжы, прыходзіць зіма. Замест дажджавых кропель свінцовыя хмары пачынаюць губляць снег. Спачатку рэдкія, нясмелыя сняжынкі ласкава кладуцца на зямлю. Паступова сняжынак становіцца больш, ім становіцца цесна, яны зліпаюцца ў шматкі, а хмары, моўчкі, з надзелены спяшаюцца абсыпацца на зямлю снегам. Зямля хутка пакрываецца тоўстай пухнатай коўдрай. Усе тоне ў белізне — і зямля, і неба. І, здаецца, што прырода уздыхае з палёгкай — зіма прыйшла ! І здараецца цуд ! Празь дзірку ў схуднелай хмары прарываецца сонечны прамень! Яркі, магутны, пераможна-радасны! І ўсё выбухае мірыядамі іскрыстых
Кошцы гулі, а мышцы слёзы.
Кошка i баба ў хаце, мужык i сабака на двары.
Кошка радуецца смерцi гаспадара, а сабака плача.
Кошка дадае гаспадару пакут у пекле, раздзiмае полымя пад катлом, а сабака носiць ваду i гасiць полымя.
Жывуць, што кошка з сабакам.
Хто кошак любiць, будзе i жонку кахаць.
Той, хто кошак беражэ, будзе захаваны ад шматлiкiх бедаў.
Забiць кошку — сем гадоў поспеху не ведаць.
На мышку і котка звер!
Коткі дзяруцца - мышкам прыволле.
Да ночы з'яуляецца буйная раса ци туман-быць добраму надвор'ю.Яуленне выликай колькасци павукоу прадказвае праясненне надвор'я.У запас не пад'яси и не выспишся.Адным канем усе поле не аб'едеш.
Синтаксическая роль - функция слова в предложении, во взаимосвязи с другими словами -так то- . Одна и таже форма слова(в зависимости от этого
