Ён ваду з сабой цягае ў мяхах,A злуецца i плюецца — немы жах.<span><span>Вярблюд</span> Iдзе ён паважна, Шыпiць вельмi страшна.</span>I за пяткi ўсiх шчыпае, Лапкi, нос чырвоны мае.<span><span>Гусак</span> Есць зялёную траву, I гаворыць так: „Му-Му".</span>Любiць грушу спелую, Дае вадзiцу белую.<span><span>Карова</span> Ляжыць у балоце бервяно,</span>Зубастае i злючае яно.<span><span>Кракадзіл</span> Крадзе нясушак, яйкi I гонiцца за зайкай.</span>Вось дык хiтрая краса Быццам полымя ...<span><span>Ліса</span> Белым пiша словы, У школе ўсiм знаёмы.</span>Cябруе з чорнай дошкай, Знiкае сам па-трошку.<span><span>Мел</span> Смачна ён у бярлозе спiць, Смокча лапу i сапiць.</span>А калi растане снег, Сцеражыся, чалавек.<span><span>Мядзведзь</span> Днём я сплю, ноччу — спяваю,</span>Усё ў цемры заўважаю.На мышэй палюю ў полi,Не сустрэць мяне нiколi.<span><span>Сава</span> Сам в сапогах, а хожу на голове.</span><span><span>гвоздь в боце</span> Срежьте голову, вынем сердца,</span>дадим пить - состоянии говорить.<span><span>гусиное перо</span> Летела уважении, на камень пала,</span>камень разбила, мертвых разбудили;мертвые встали, в дудачки сыграли.<span><span>курица, яйца и цыплята</span> Сидит на палцы пани и шевелит губами.</span><span><span>мак цвице</span> Сам верхом, а ноги за ушами.</span><span><span>очки</span> Полно бочка муки, а наверху жуки.</span><span><span>пепел и углей</span> Белая заржет весь лес пераела.</span><span><span>печь</span> Летел птах через божий крышу,</span>крыльлями махнул, тяжело вздохнул:"Ой, боже ж мой, боже, здесь моя работа горит! "<span><span>пчела, церковь, свечи</span> Ехал НЕ дорогой, сьцебу НЕ кнутом,</span>стекол НЕ полку, забил НЕ галку,шчыпав НЕ перья, Ел НЕ мяса.<span><span>рыбак и рыба</span> В море дуба рубят - по всему миру щепки.</span><span><span>соль</span> Без ушей, без глаз, а водит людей.</span><span><span>Трость</span> Стоят два ставбы, на ставбах - кадки,</span>на дежцы - каравай хлеба,а на хлебе шерсть растет.<span>человек</span>
<span>Назоўнік – самастойная часціна мовы, якая абазначае
прадметы або асобу прадмета, адказвае на пытанні хто? што?, мае род,
скланенне, змяняецца па ліках
і склонах, у сказе часцей за ўсё бывае дзейнікам ці даданым членам сказа (Мядзведзь, воблака, вераб’і, сшытак, камбайнер, траўка,
ластаўка, суніцы, дзверы, школьнікі,
сям’я, тэрыторыя, баяніст...).</span>
Склоны назоўніка:
<span>Н. каго? чаго?</span> <span>Р. хто? што?</span> <span>Д. кім? чым?</span> <span>В. каго? што?</span> <span>Т. аб кім? аб чым?</span> <span>М.
каму? чаму?</span>
1. Што абазначае назоўнік?
2. На якія пытанні ён
адказвае?
3. Калі назоўнік адказвае
на пытанні хто? што?
4. Па чым змяняецца
назоўнік?
5. Якога роду бывае
назоўнік?
6. Як вызначаюць лік
назоўнікаў?
МАРФАЛАГІЧНЫ РАЗБОР
НАЗОЎНІК
1. Часціна мовы.
2. Пачатковая форма (назоўны
склон, адзіночны лік)
3. Лексіка-граматычныя разрады:
Агульны ці ўласны
Адушаўлёны ці неадушаўлёны
Зборны
Рэчыўны
Канкрэтны ці абстрактны
4. Пастаянныя марфалагічныя
прыметы: род, скланенне.
5. Зменныя марфалагічныя прыметы:
форма ліку, склону.
6. Сінтаксічная роля.
<span> </span>
У жыцці кожнага чалавека ёсць самы родны яму чалавек - гэта мама. Мая мама самая лепшая на свеце. Я вельмі яе люблю. Яна пяшчотная, абачлівая і вельмі клапатлівая. Яна ўмее падтрымаць у цяжкую хвіліну і даць добры савет. І кожны раз яна новая, розная - і ўсё-такі тая ж самая - мая, адзіная! Мама вучыць мяне быць добрай, дапамагаць сваім сябрам у цяжкую хвіліну, з павагай ставіцца да старэйшых. <span>Матуля, мама ... Такое роднае, такое душэўны слова якое нясе столькі ўспамінаў, столькі цяпла і дабрыні.</span>